نسبت زبان قرآن و زبان علم: روی آوردی تطبیقی به ویژگی های زبان قرآن و زبان علم و اهم تمایزهای آنها

مطالعه میان رشته ای صحیح ملازم با آگاهی و تسلط بر سه سطح از الزامات است: الزامات معرفت شناختی، روش شناختی، و زبان شناختی. ساحت زبانی یکی از مهمترین ساحت های علوم است که در ارتباط بیناعلومی لازم است مورد نظر قرار بگیرد. زبان قرآن و زبان علم نیز در زمره مهمترین بخش ها در ساحت زبانی است. تاکنون دو رویکرد عمده پیرامون زبان قرآن در میان قرآن پژوهان مورد نظر بوده است: رویکرد فلسفی-هرمنوتیکی و رویکرد متنی. قرآن پژوهان مسلمان عمدتا به رویکرد اول و خاورشناسان غالبا به رویکرد دوم تمایل داشته اند. در این میان نسبت زبان قرآن و زبان علم آنهم با رویکرد متن محور کمتر مورد توجه قرار گرفته است. این پژوهش با مد نظر قرار دادن همین رویکرد به اهم تمایزات زبان قرآن با زبان علم پرداخته و این تمایزات را در قالب 5 قسمت مورد نظر قرار داده است: 1- کاربست ابهام و ایهام زبانی؛ 2- کاربست تشبیه، استعاره، و مجاز؛ 3- کل نگری و چندمعنایی؛ 4- کاربست زبان خطابه و دیالوگ؛ و 5- کاربست تعقید لفظی. کاربست این 5 زبان در قرآن تمایز واضحی با علم دارد و همین امر نیز موجب می شود ارتباط قرآن با علوم انسانی و تجربی بسیار پیچیده گردد.