واکاوی ابعاد جرم شناختی جرم سبز از منظر فقه امامیه و اسناد بین الملل

جرم سبز به عمل دایمی یا موقتی یا روندی گفته می شود که تاثیر منفی بر محیط زیست، سلامتی افراد یا منابع طبیعی دارد و هرگونه فعل زیان آور به محیط زیست اعم از طبیعی و انسانی محسوب می گردد. در دین اسلام در کنار فرامین عبادی، در زمینه بهداشت و لزوم محافظت از محیط زیست نیز تعلیمات فراوانی به چشم می خورد. گذشته از این که برخی نهادهای فقهی نظیر انفال، حسبه و مالکیت دربرگیرنده ملاحظات محیط زیستی هستند دستورات و نیز تعلیمات دین اسلام در مورد رعایت حقوق زیست، غالبا جنبه اخلاقی دارد اما در مبانی مختلفی نظیر آیات، روایات، و قواعد فقهی، زوایای مختلف محیط زیست و مبانی جرم شناختی جرایم به وضوح قابل تحصیل است. مطالعه تطبیقی اسناد بین المللی از یک سو، و منابع شرعی از سوی دیگر، حاکی از این واقعیت است که با وجود توافق نامه های بین المللی متعدد در خصوص جرم سبز و مقررات وسیع آن، مبانی فقهی امامیه، هم شمول بیشتری از جرم سبز را در برگرفته و هم قواعد آن در جهت پیشگیری از وقوع جرم مذکور نسبت به سایر اسناد بین المللی موثرتر بوده است. ضمن این که قابلیت ارعاب آمیز بودن و قدرت بازدارندگی، وصفی است که مقررات مربوط به این حوزه در راستای کاستن از ارتکاب این جرایم باید بیش از پیش مدنظر قانونگذار قرار گیرد.