اثر سولفات سدیم و یون کلر بر خواص بتن های حاوی میکروسیلیس و زئولیت و مقایسه آن با بتن معمولی

کاربرد روزافزون بتن و دسترسی آسان به این مصالح سبب شده است در محیط های متنوعی استفاده شود. سازه های بتنی در محیط هایی با درصد خورندگی بالا، دچار خسارات های غیرقابل جبران می شوند. از این رو، مطالعه برروی بتن و ارتقای قابلیت های آن که در این شرایط مساعد باشد، اهمیت بسزایی دارد. این پژوهش با هدف مطالعه تاثیر شرایط خورندگی ناشی از یون کلر و نمک سولفات سدیم بر روی بتن حاوی ماده افزودنی پودر زیولیت و همچنین میکروسیلیس نسبت به بتن معمولی انجام شده است. پس از ساخت سه نوع بتن شامل بتن معمولی، بتن حاوی پودر زیولیت و بتن حاوی میکروسیلیس، خواص فیزیکی سه نوع بتن شامل تخلخل موثر، درصد افت وزنی، میزان جذب آب و سرعت امواج طولی و همچنین خواص مکانیکی شامل مقاومت فشاری تک محوری و مقاومت کششی برزیلی بتن ها مورد بررسی قرار گرفته است. بتن های پوزولانی با میزان جایگزینی 10 درصد پودر زیولیت و یا میکروسیلیس به جای سیمان بتن به مدت 15 روز در محیط خورنده نمک سولفات سدیم و یون کلر قرار گرفت و نتایج حاصل با شرایط آب غیرخورنده مقایسه شد. نتایج حاصل از این مطالعه داد که بتن های حاوی پوزولان میکروسیلیس و یا پودر زیولیت در شرایط محیطی خورنده و غیرخورنده نسبت به بتن معمولی عملکرد بهتری داشتند به نحوی که در نمونه های حاوی پوزولان اعم از میکروسیلیس و پودر زیولیت، تخلخل موثر و میزان جذب آب کاهش و سرعت امواج طولی، مقاومت کششی برزیلی و مقاومت فشاری تک محوری نسبت به بتن معمولی افزایش یافته است. در محیط خورنده، کاهش مقاومت کششی برزیلی بتن معمولی، بتن حاوی میکروسیلیس و بتن حاوی زیولیت به ترتیب 07/8، 29/1 و 48/0 درصد و کاهش مقاومت فشاری تک محوری بتن معمولی، بتن حاوی میکروسیلیس و بتن حاوی زیولیت به ترتیب 20/15، 23/3 و 22/1 درصد نسبت به شرایط آب غیرخورنده است. نتایج آزمایش حاکی از آن است که عملکرد بتن حاوی زیولیت در شرایط خورنده و غیرخورنده از سایر بتن ها بهتر است.