ترتیب درستی تکواژهای دستوری در فراگیری زبان انگلیسی در فراگیران فارسی زبان: شواهدی برای وجود یا عدم وجود دستور همگانی

این مقاله فراگیری تکواژهای دستوری در یادگیری زبان انگلیسی را در فراگیران فارسی زبان بررسی می کند. به این منظور، ترتیب درست نه تکواژ دستوری زبان انگلیسی در 60 فراگیر نوجوان فارسی زبان بررسی شد. تکواژها عبارت بودند از تکواژ s جمع، تکواژ ing استمراری، فعل ربطی be، فعل کمکی be، تکواژ بی قاعده زمان گذشته، تکواژ باقاعده زمان گذشته، سوم شخص مفرد زمان حال ساده، تکواژ s مالکیت و تکواژهای حروف تعریف نامعین. آزمون های تعیین سطح و مهارت و پرسش نامه اطلاعات فردی برای جمع آوری داده های نوشتاری به کار گرفته شدند. به طور کلی، 2160 تکواژ دستوری تولید شده برای رتبه بندی، ترتیب یادگیری تکواژها به صورت دستی شمرده، بررسی و طبقه بندی شدند. ترتیب درست یادگیری تکواژها در فراگیران به صورت نزولی از 1 تا 9 به ترتیب زیر رتبه بندی شدند: زمان گذشته باقاعده، فعل کمکی be، فعل ربطی be، تکواژ ing زمان حال استمراری، حروف تعریف نامعین، تکواژ s جمع، تکواژ s مالکیت، زمان گذشته بی قاعده و s سوم شخص زمان حال ساده. ضریب همبستگی رتبه ای اسپیرمن نشان داد که ترتیب درست فراگیری تکواژهای دستوری در آزمودنی های نوجوان فارسی زبان ارتباط میانه و ضعیفی با ترتیب درست فراگیری این تکواژها در فراگیران زبان انگلیسی به عنوان زبان دوم و بیگانه به ترتیب داشت. این یافته تاییدی است بر اینکه گویشوران فارسی زبان که زبان انگلیسی را می آموزند تکواژهای دستوری را به صورت طبیعی یاد نمی گیرند. علاوه بر این، دستور همگانی در این فراگیران به صورت کامل وجود ندارد. همچنین، نقش کم رنگ دستور همگانی در یادگیری زبان انگلیسی تاییدی بر نقش مهم انتقال در یادگیری زبان بیگانه است.