التیام زخم توسط بره موم و پماد عسل در مدل موش سالم و دیابتی. یافته های هیستوپاتولوژیک و مورفومتریک

بهبود زخم های پوستی، به ویژه در بیماران دیابتی، دهه هاست که یک چالش بزرگ پزشکی بوده است. در این بین استفاده از طب سنتی همواره مورد سوال بوده است. بره موم) رزین و موم (یکی از محتمل ترین راه حل های این مشکل است. هدف از مطالعه حاضر، ایجاد مدل تجربی موش صحرایی برای زخم پوستی و التیام زخم دیابتی است. برای این هدف، موش ها به طور تصادفی به دو گروه سالم و دیابتی (50 میلی گرم بر کیلوگرم استرپتوزوتوسین منجر به دیابت با BSL بالا تا mg/dL 300) تقسیم شدند که به چهار زیر گروه تقسیم شدند. زخم های پوستی تمام ضخامت 7 میلی متری با استفاده از پانچ روی ناحیه شکم در 80 موش صحرایی نر ویستار ایجاد شد. در زیرگروه ها، زخم ها به عنوان زیرگروه شاهد با نرمال سالین 0.9 درصد تمیز می شدند و در زیرگروه های دیگر به ترتیب با یوسریت، 1.5 درصد عسل+اوسریت و 3 درصد پره پولیس +1.5 درصد عسل+اکریت، یک بار در روز تا 14 روز پانسمان شدند. در روزهای 1، 3، 5 و 7 پس از مداخله، انقباضات زخم و ناحیه با استفاده از اندازه گیری عکس دیجیتال محاسبه شد. مطالعات هیستوپاتولوژیک و نیمه کمی در 7 و 14 روز پس از ایجاد زخم انجام شد. یافته های میکروسکوپی نشان داد که بافت گرانولاسیون، فیبروبلاست ها، اپیتلیزه شدن مجدد و رگ زایی در زیرگروه های تیمار شده با بره موم و ترکیب عسل در موش های سالم و دیابتی طی 7 و 14 روز پس از آن افزایش یافت (p≤0.05). همچنین التهاب کمتر و کاهش معنی دار انقباض زخم در همان زیرگروه ها در روزهای 3، 5 و 7 در مقایسه با سایر زیرگروه ها مشاهده شد (p≤0.05). نتایج نشان داد که بره موم و عسل در مقایسه با سایر زیرگروه ها در روزهای 3 و 5 بر کیفیت و تسریع التیام معنی داری تاثیر داشت (p≤0.05).