ریزافزایی گل مریم (Polianthes tuberosa L.) از طریق اندام زایی مستقیم

گل مریم (Tuberose) یکی از گل های بریدنی سوخ دار است که در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری کشت می شود. ریزافزایی گل مریم با استفاده از کشت بافت به عنوان یک راهکار برای تولید گیاهچه های یکنواخت و عاری از بیماری مطرح است. در این پژوهش اثر غلظت های مختلف محیط کشت MS و تنظیم کننده های رشد KIN و BAP بر مراحل پرآوری و ریشه زایی و اثر پنج بستر کشت بر سازگاری گیاهچه های تولید شده در سه مرحله آزمایش مورد مطالعه قرار گرفت. این پژوهش در آزمایشگاه کشت بافت، گروه علوم باغبانی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی خوزستان واقع در شهرستان باوی در سال 1397 انجام شد. پارامترهای تعداد و طول شاخساره، تعداد و طول ریشه و درصد زنده مانی گیاهچه های گل مریم مورد ارزیابی قرار گرفت. در آزمایش اول، بیشترین تعداد و طول شاخساره ها در محیط کشت MS تمام قدرت حاوی 25/0 میلی گرم در لیتر KIN همراه با 25/0 میلی گرم در لیترBAP  حاصل شد اما در محیط کشت MS تمام قدرت و MS یک چهارم قدرت حاوی 4 میلی گرم در لیتر KIN و غلظت های مختلف محیط کشت MS (تمام قدرت، نیم قدرت و یک چهارم قدرت) بدون تنظیم کننده های رشد گیاهی  شاخساره ای تشکیل نشد. در آزمایش ریشه زایی، بیشترین تعداد و طول ریشه در محیط کشت MS حاوی 5/0 میلی گرم در لیتر NAA همراه با 2/0 میلی گرم در لیتر IBA مشاهده گردید. در آزمایش سازگاری، درصد زنده مانی گیاهچه ها در بسترهای کشت مورد مطالعه، تفاوت معنی داری نشان ندادند و گیاهچه ها توانستند مراحل سازگاری در گلخانه را با موفقیت سپری کنند.