ارائه مدل مسئولیت پذیری اجتماعی در مدیریت کاهش مخاطرات طبیعی با رویکرد ساختاری تفسیری

کاهش پیامدهای مخاطرات طبیعی در سطح جامعه مستلزم توسعه مسیولیت پذیری اجتماعی جهت پیشگیری از ایجاد خطر بلایای جدید می باشد. بنابراین هدف این پژوهش، ابتدا شناسایی شاخص های مسیولیت پذیری اجتماعی در مدیریت کاهش مخاطرات طبیعی و سپس تعیین اولویت های اقدام، با رویکرد ساختاری تفسیری است.

روش پژوهش حاضر توصیفی - پیمایشی و از نظر هدف کاربردی است. داده های تحقیق به صورت میدانی و به شیوه آمیخته (کیفی و کمی) جمع آوری شد. جامعه آماری در بخش کیفی، شامل کلیه صاحب نظران و متخصصان مدیریت بحران بودند که 18 نفر از آن ها به صورت غیرتصادفی و هدفمند انتخاب شدند. جامعه آماری در بخش کمی، شامل مدیران و کارشناسان سازمان مدیریت بحران و ادارات کل بحران استان ها (297 نفر) و مدیران و کارشناسان ملی و استانی سازمان ها و نهادهای همکار و عضو شورای عالی مدیریت بحران (361 نفر) و در مجموع، برابر با 658 نفر بودند که براساس جدول کرجسی و مورگان و با استفاده از فرمول کوکران و نمونه گیری تصادفی ساده، تعداد 248 نفر به عنوان نمونه انتخاب گردیدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته 39 سیوالی شامل شاخص های مسیولیت پذیری اجتماعی در مدیریت کاهش مخاطرات طبیعی و فرم خودتعاملی ساختاری بود. روایی محتوایی پرسشنامه توسط 10 نفر از اساتید مدیریت دانشگاه و پایایی آن با آزمون آلفای کرونباخ تایید شد (83/0=α). برای سطح بندی عوامل از تکنیک مدلسازی ساختاری تفسیری استفاده گردید.

یافته ها نشان داد که 39 شاخص در قالب 17 مولفه در مسیولیت پذیری اجتماعی در مدیریت کاهش مخاطرات طبیعی وجود دارد و مولفه ها در هفت سطح قرار گرفتند. فرهنگ سازمانی، ادراک محیطی و ساختار سازمانی در سطح اول و حمایت مدیران ارشد و باور اخلاقی در پایین ترین سطح قرار گرفته است.

نتایج به دست آمده موید این است که حمایت های سازمانی و اقتصادی و نیز ارتقاء باور اخلاقی موجب هموار شدن دستیابی به دیگر مولفه ها و توسعه مسیولیت پذیری اجتماعی در مدیریت کاهش مخاطرات طبیعی خواهد شد.