طرح مخلوط های آسفالتی حاوی تراشه به روش طرح اختلاط متعادل شده

یکی از مهم ترین عواملی که بر عملکرد یک مخلوط آسفالتی تاثیرگذار است طرح اختلاط می باشد. اهمیت ارزیابی عملکرد مخلوط های آسفالتی در کنار پارامترهای حجمی باعث شکل گیری روش جدیدی به نام طرح اختلاط متعادل شده (BMD) گردیده است. در این روش پارامترهای حجمی به عنوان معیار اولیه مد نظر قرار می گیرد. معیار نهایی به منظور تعیین یک بازه مناسب برای درصد قیر بهینه، عملکرد مناسب مخلوط آسفالتی در برابر شیار شدگی و ترک خوردگی می باشد.  در این تحقیق با به کارگیری دو درصد 25 و 50 درصد تراشه و روغن گیاهی به عنوان جوانساز، طرح اختلاط پنج مخلوط آسفالتی مختلف، ابتدا به روش سوپرپیو انجام شده است. در ادامه با در نظر گرفته سه درصد قیر مختلف برای هر مخلوط، طرح اختلاط مخلوط ها با روش BMD انجام شده است. آزمایش شیارشدگی هامبورگ و آزمایش I-FIT به ترتیب به منظور ارزیابی مقاومت در برابر شیارشدگی و ترک خوردگی در طرح مخلوط ها به روش BMD مورد استفاده گرفته است. نتایج این تحقیق نشان می دهد که درصد قیر بهینه بدست آمده از روش BMD متفاوت از درصد قیر بهینه حاصله از روش سوپرپیو می باشد. بیشترین مقادیر تغییر درصد قیر بهینه مربوط به نمونه حاوی 25 و 50 درصد تراشه بدون جوانساز می باشد. درصد قیر حاصله از روش BMD نسبت به روش سوپرپیو برای مخلوط حاوی 25 و 50 درصد تراشه بدون جوانساز، به ترتیب 9.56 و 22.18 درصد افزایش یافته است. از نظر عملکردی مقدار درصد قیر بهینه حاصل از روش سوپرپیو برای مخلوط های حاوی تراشه و جوانساز مناسب نیست.