اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر احساس گناه و نگرش به عشق در زنان با تجربه تروماهای پیچیده دوران کودکی

هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر احساس گناه و نگرش به عشق در زنان با تجربه تروماهای پیچیده دوران کودکی است. این پژوهش به لحاظ روش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این مطالعه زنان مراجعه کننده به سه کلینیک تخصصی روانشناسی در سال 1400-1401 در شهر تهران بودند. پس از غربالگری با مقیاس حالت شرمساری و گناه (SSGS) و مقیاس نگرش های مربوط به عشق (LAS)، 30 نفر از زنانی که نمره مورد نظر را کسب کرده بودند، انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش تحت مداخله درمانی مبتنی بر شفقت ورزی در قالب 8 جلسه 90 دقیقه ای هفته ای یک جلسه قرار گرفتند و گروه کنترل در فهرست انتظار برای آزمایش قرار گرفت تا در صورت اثربخشی این مداخله بر روی آنها نیز صورت گیرد. داده های حاصل از پیش آزمون و پس آزمون از طریق تحلیل کواریانس بررسی شدند. داده های حاصل از پژوهش نشان داد که درمان مبتنی بر شفقت موجب کاهش احساس گناه (F= 13/27, P=0/002)، بهبود نگرش به عشق با افزایش عشق رومانتیک (F=19/76, P=0/001)، کاهش عشق های تفننی (F=12/78, P=0/01)، افزایش عشق دوستانه (F=92/89, P=0/001)، افزایش عشق واقع گرایانه (F=91/59, P=0/001)، کاهش عشق افراطی (F=22/12, P=0/01) و افزایش عشق گرانقدر(F=159/93 P=0/001) شد.بنابراین درمان مبتنی بر شفقت موجب کاهش احساس گناه و بهبود نگرش به عشق در زنان با تجربه تروماهای پیچیده دوران کودکی می شود.