مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر ذهنی سازی و درمان مبتنی بر تنظیم هیجان بر اساس مدل فرایندی گراس بر میزان شفقت ورزی به خود و تاب آوری پرستاران بخش های ویژه

 پرستاران بخش های ویژه از اعضای کلیدی درمان در بیمارستان ها هستند ، مداخلات روانشناختی علاوه بر افزایش بهزیستی پرستاران می تواند موجب بهبود رابطه ی پرستار بیمار شده و در نتیجه عملکرد بیمارستانها را از نظر سازمانی ارتقا دهد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر ذهنی سازی و درمان مبتنی بر تنظیم هیجان بر اساس مدل فرایندی گراس بر متغیرهای تاب آوری و شفقت به خود در پرستاران بخش‌های مراقبت ویژه انجام شد.

  طرح پژوهش نیمه آزمایشی  با دو گروه آزمون و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل 45 پرستار  در بخش های مراقبت ویژه شهر تهران بودند، که به صورت تخصیص تصادفی آنلاین در سه گروه 15 نفره گماشته شدند. گروه های مداخله هرکدام هشت جلسه 90 دقیقه ای درمان مبتنی بر ذهنی سازی و درمان مبتنی بر تنظیم هیجان دریافت کردند و گروه شاهد آموزشی  دریافت نکرد. ابزار های گرداوری داده ها ، پرسشنامه های شفقت به خود نف و مقیاس تاب آوری کونور و دیویدسون  بود. .جهت تحلیل داده ها از کواریانس چند متغیری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 استفاده شد.

 نتایج نشان داد بیشترین میزان نمرات تاب آوری و شفقت ورزی به خود در گروه مداخله مبتنی بر ذهنی سازی بود و کمترین میزان نمرات در گروه کنترل بود.   اما اختلاف بین سه گروه در انتهای مطالعه از نظر آماری معنادار نبود (P=0.053).

 می توان از  درمان های ذهنی سازی و تنظیم هیجان جهت افزایش بهزیستی پرستاران استفاده کرد.