نانوالیاف آمیخته های پلی یورتان-پلیمرهای طبیعی برای کاربرد به عنوان زخم پوش های الکتروریسی شده

پوست به عنوان اولین سد دفاعی در برابر ورود عوامل بیماری زا به بدن، در صورت ایجاد زخم در آن، طی چهار مرحله هموستاز، التهاب، تکثیر و بازسازی به بهبود زخم کمک می کند. امروزه زخم پوش های مختلفی در راستای کمک به سامانه ایمنی بدن برای بهبود سرعت و کیفیت ترمیم زخم معرفی شده اند. از زخم پوش های مرسوم می توان به اسفنج ها و الاستومرهای پلی یورتان (PU)، هیدروکلوییدها، هیدروژل ها، فیلم های نیمه تراوا، زخم پوش های آلژینات و نانوالیاف پلیمری الکتروریسی شده اشاره کرد. زخم پوش های برپایه نانوالیاف پلیمری به دلایلی از جمله شباهت به ماتریس برون سلولی (ECM)، امکان چسبندگی سلولی مطلوب، نسبت سطح به حجم زیاد، امکان تبادل گاز، تامین مواد مغذی و کنترل تبخیر مایعات مورد توجه فراوانی قرار گرفته اند. تاکنون در پژوهش های مختلف، استفاده از پلی یورتان های الکتروریسی شده برای تهیه زخم پوش ها گزارش شده است. با وجود این، نتایج مطالعات در زمینه طیف گسترده زخم پوش ها نشان داده است که تقریبا هیچ نوع پلیمری به تنهایی قابلیت ترمیم زخم های متفاوت را ندارد. بدین منظور، پلیمرهای طبیعی به دلیل خواصی نظیر فعالیت زیستی مطلوب، زیست سازگاری و زیست تخریب پذیری در کنار پلی یورتان ها با خواص فیزیکی و مکانیکی مطلوب استفاده شده اند. در این مقاله، پس از معرفی سازوکار بهبود زخم و تشریح ویژگی های زخم پوش ایده آل به معرفی نانوالیاف آمیخته های پلی یورتان-پلیمرهای طبیعی برای استفاده به عنوان زخم پوش های الکتروریسی شده پرداخته می شود.