برآورد امید به زندگی در بدو تولد در استان های ایران طی سال های 95-1390

امید به زندگی در بدو تولد یک شاخص مفید از مرگ و میر در یک جمعیت در یک مقطع زمانی خاص است. با توجه به پوشش ناقص و متفاوت داده های مرگ و میر در استان های ایران، ایجاد جدول زندگی بدون تصحیح داده ها می تواند نتایج گمراه کننده ای داشته باشد. در این مطالعه پس از ارزیابی و تصحیح داده های مرگ و میر، امید به زندگی در سطح ملی و استانی برای دوره 95-1390 برآورد شده است.

این یک تحلیل مقطعی بود. در بازه زمانی 1390 تا 1395، داده های مرگ و میر بر حسب سن و جنس (2051602 فوت) از سازمان ثبت احوال کشور و داده های جمعیت بر حسب سن و جنس از مرکز آمار ایران به دست آمده است. پس از ارزیابی و تصحیح داده های مرگ و میر کودکان و بزرگسالان، با استفاده از تکنیک جدول زندگی، امید به زندگی در بدو تولد برای استان های ایران بر اساس جنسیت محاسبه شد.

یافته ها: 

میزان ثبت فوت مردان و زنان طی سال های 95-1390 در سطح کشور به ترتیب 93 درصد و 85 درصد بوده است. همچنین دامنه این پوشش برای استان ها بین 70 تا 98 درصد بوده است. امید به زندگی در هنگام تولد برای مردان 73.1 و برای زنان 76 سال بود. اصفهان (9/77 برای دختران و 8/74 برای پسران) بیشترین امید به زندگی در بدو تولد و کمترین میزان امید به زندگی در استان سیستان و بلوچستان (4/70 برای زنان و 2/69 برای پسران) بود.

نتیجه گیری:

 با توجه به اینکه بین امید به زندگی زنان و مردان در استان های ایران تفاوت های مهمی وجود دارد، شناسایی علل تفاوت های استانی در زمینه امید به زندگی در استان های ایران می تواند در نهایت منجر به بهبود امید به زندگی در سطح کشور شود.