بررسی نابرابری توزیع سلامت در استان های ایران در برنامه پنجم توسعه (94-1390)

سلامت، هم از نظر جسمی و هم از نظر روحی، سطح سرمایه انسانی را بالا می برد. این مطالعه با هدف به چالش کشیدن عملکرد برنامه پنجم توسعه (94-1390) در خصوص نابرابری در توزیع امکانات بهداشتی در بین استان های کشور انجام شده است.

این مطالعه از نوع مقطعی تحلیلی است. در این پژوهش با استفاده از روش TOPSIS و با استفاده از شاخص ضریب جینی و نسبت های نابرابری، توزیع امکانات بهداشتی در بین استان های کشور مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین برای تعیین درجه توسعه سلامت در بین استان های کشور از 13 شاخص شامل سرانه بیمارستان، سرانه تخت بیمارستان، سرانه خانه بهداشت، سرانه مرکز بهداشت، سرانه آزمایشگاه، سرانه داروخانه، سرانه پزشک عمومی. سرانه پزشک متخصص و سایر کارکنان مراقبت های بهداشتی سرانه استفاده شد. نرم افزار مورد استفاده در این تحقیق SPSS 25 می باشد.

یافته ها:

 نتایج نشان می دهد که در سال 1390، استان های تهران، خراسان رضوی و اصفهان در بالاترین سطح و استان های خراسان جنوبی، ایلام و کهگیلویه و بویراحمد در پایین ترین سطح از این نظر قرار داشتند. در حالی که در سال 1394 استان های تهران، خراسان رضوی جایگاه قبلی خود را حفظ کردند و استان فارس در جایگاه سوم قرار گرفت. استان ایلام همچنان در پایین ترین سطح قرار داشت. ضریب جینی توزیع تسهیلات بهداشتی در بین استان های کشور در سال 1390 برابر 0.49 و در سال 1394 به 0.52 افزایش یافت. و 2015 به ترتیب برابر با 32 و 37 بوده است.

نتیجه گیری: 

شدت نابرابری امکانات بهداشتی در بین استان های کشور طی برنامه پنجم تشدید شده است. نتایج نشان می دهد که استان ها از نظر موقعیت دسترسی به امکانات بهداشتی تفاوت معناداری دارند و این نشان دهنده توزیع یکسان امکانات بهداشتی در بین استان های کشور است.