تاثیر مدیریت استراتژیک منابع انسانی با قابلیت نوآوری بر عملکرد نوآوری

سازمان های دولتی و خصوصی، برای توسعه، رشد و پایداری در عرصه رقابتی امروز به مدیریت راهبردی منابع انسانی و نوآوری سازمانی نیاز دارند تا در قالب آن بتوانند پاسخگوی نیازها و خواسته های مشتریان خود باشند. به علت وجود تحولات اخیر در دانشگاه ها، بررسی ارتباط میان مدیریت راهبردی منابع انسانی، عملکرد نوآوری و قابلیت نوآوری بیش از پیش اهمیت می یابد. هدف اصلی از انجام این پژوهش بررسی تاثیر مدیریت راهبردی منابع انسانی بر عملکرد نوآوری با نقش میانجی قابلیت نوآوری در دانشگاه هوایی شهید ستاری است. پژوهش حاضر از لحاظ روش، توصیفی و از نوع پیمایشی بوده و روایی محتوایی پرسشنامه ها با استفاده از نظرات خبرگان این رشته و نظر اساتید محترم تایید شد، پایایی پرسشنامه نیز بر روی نمونه 30 نفری با استفاده از آلفای کرونباخ با مقدار ضریب 907/0 تایید شد. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان در دانشگاه هوایی شهید ستاری به تعداد 350 نفر بوده که با استفاده از فرمول جامعه محدود کوکران، از این میان، 183 نفر به عنوان نمونه آماری با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. به منظور تحلیل داده ها، از روش تحلیل عاملی تاییدی و تحلیل مسیر با استفاده از رویکرد معادلات ساختاری توسط نرم افزار SPLS و آزمون کلموگروف و اسمیرنف انجام شد. لازم به ذکر است که مقدار شاخص برازش برابر 637/0 شده است. یافته ها حاکی از آن است که مدیریت راهبردی منابع انسانی بر عملکرد نوآوری از طریق نقش میانجی قابلیت نوآوری؛ مدیریت راهبردی منابع انسانی بر قابلیت نوآوری؛ مدیریت راهبردی منابع انسانی بر عملکرد نوآوری، و قابلیت نوآوری بر عملکرد نوآوری تاثیر مثبت و معناداری دارد. در نهایت پیشنهاد شد مدیریت منابع انسانی در سیاست گذاری ها و اقدامات خود، جانب احتیاط را کنار گذاشته و انجام ابتکارات متهورانه نظیر جذب مبتنی بر شایستگی، جبران خدمات نوآورانه و تشویق، مدیریت عملکرد نتیجه محور و توانمندسازی سرمایه های انسانی را سرلوحه ی کار خود قرار دهد به نحوی که زمینه برای خلاقیت و نوآوری فراهم شود و به برنامه های توسعه قابلیت های نوآوری به منظور توسعه خدمات نوین و ارایه برنامه هایی به منظور ایجاد دانش جدید بر اساس دانش موجود توجه نمایند.