تاثیر تمرینات مقاومتی و استقامتی بر بیان ژن های درگیر در اتوفاژی عضلانی رت های نر سالمند

مقدمه :

یکی از مشکلات عمده در دوران سالمندی، سارکوپنیا یا لاغری عضلانی می باشد که با انجام تمرینات مختلف ورزشی می توان از گسترش آن جلوگیری نمود. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات مقاومتی و استقامتی بر بیان عوامل ژنی درگیر در اتوفاژی عضلانی رت های نر سالمند بود.

در این مطالعه، تعداد 30 سر موش صحرایی نر سالمند 18 ماهه، به طور تصادفی به 3 گروه شاهد (10 سر)، تمرین استقامتی (10 سر) و تمرین مقاومتی (10 سر) تقسیم شدند. تمرینات 5 جلسه در هفته به مدت 8 هفته انجام شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرینی و پس از ناشتایی شبانه، تمامی موش ها کشته شدند و از عضله ی دوقلوی آن ها بافت برداری صورت گرفت. سپس میزان بیان ژن های AKT و FOXO3 با استفاده از ژن مرجع به روش Real Tim PCR اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های واریانس یک طرفه و Tukey صورت گرفت.

نتایج آزمون آنالیز واریانس نشان داد که بین گروه های تمرین مقاومتی، استقامتی و شاهد به ترتیب در مقادیر AKT و FOXO3 تفاوت معنی داری وجود دارد. نتایج آزمون تعقیبی Tukey برای هر دو پروتیین نشان داد، بین گروه «شاهد و مقاومتی» تفاوت معنی داری وجود داشت و تمرین مقاومتی، تاثیر بیشتری نسبت به تمرین استقامتی دارد.

تمرینات مقاومتی در عضله ی اسکلتی نسبت به تمرینات استقامتی بیشتر، می توانند موجب فعال سازی مسیرهای اتوفاژی شوند. بنابراین، به نظر می رسد تمرین مقاومتی، شیوه ی تمرینی موثرتری در بهبود بیان ژن های درگیر در پیشبرد سارکوپنیا همراه با سالمندی داشته باشد