استفاده از آب باران در اراضی شیب دار جهت کشت گل محمدی

محدودیت آب به عنوان یکی از مهمترین موانع توسعه کشاورزی، در مناطق اقلیمی خشک و نیمه خشک محسوب می شود. استحصال آب باران یکی از مهمترین روش های مدیریت بهره برداری از آب باران برای مقابله با کم آبی می باشد. هدف این تحقیق، ترویج سامانه های سطوح آبگیر در استقرار و توسعه کشت گل محمدی در شرایط دیم است. در این تحقیق عرصه ای با شیب حدود 20% انتخاب شد و سطوح آبگیر باران در قالب سه تیمار و پنج تکرار در اراضی شیب دار روستای کتیران شازند اجرا شد. سامانه های سطوح آبگیر، شامل تیمار زمین تمیز شده  با استفاده از فیلتر در چاله نهال، تیمار سامانه نیمه عایق با استفاده از فیلتر در چاله نهال و شاهد طبق عرف محل اجرا شد. هر سال خصوصیات ارتفاع، تاج پوشش و زنده مانی نهال های گل محمدی در آخر فصل رشد اندازه گیری شد. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که، اثر تیمارهای آبیاری بر روی صفت ارتفاع در سال های 1397 با سطح احتمال یک درصد (01/0<p) و در سال 1398 و  1399 اثر تیمار روی صفت ارتفاع  در سطح احتمال  (05/0<p)  معنی دار شد. بیشترین ارتفاع نهال مربوط به تیمار سامانه نیمه عایق با فیلتر و کمترین ارتفاع و تاج مربوط به تیمار شاهد می باشد. اثر تیمارها روی صفت طول تاج در تمام سال های 1397، 1398، 1399، 1400و 1401 معنی دار می باشد. در سال های 1400 و 1401 اثر تیمارها روی صفت ارتفاع معنی دار نبود. به طور کلی احداث سطح عایق برای جمع آوری آب باران در مناطق خشک و نیمه خشک ضروری است ولی برای کاهش هزینه احداث باید فناوری آن بهبود یابد. توصیه می شود طرح ها و برنامه های ترویجی و حفاظتی با اولویت زمین هایی که شیب بیشتری دارند، اجرا شود.