بازخوانی کارکرد زبانی گیاهان مقدس در شاهنامه نگاری های قرن 9 تا 11 ه.ق

امروزه تردیدی نیست هنرمندان بسیاری در درازای تاریخ بشر توانسته اند بارها مفاهیم ویژه ای در آثار خویش پنهان نگاه دارند. پدیده ای که مقاله پیش روی با بهره گیری از رویکرد تطبیقی همچنین میانجی گری داده های کمی و کیفی تحریر شده و با هدف تمیزدادن اسرار موجود در مکاتب هنری این گفت وگو سعی بر بازشناسی نشانه های آن دارد. نمادهایی که به دلیل نقش ارزشمند گیاهان از جمله پیوند با امور زیستی بشر، ساختاری تازه به خود گرفته اند. از این منظر، فرجام حاصل شده از پرسش بررسی شده با عنوان «وظیفه عناصر گیاهی مقدس، در نگاره های شهنامه مکاتب هرات، تبریز دوم و قزوین چیست؟» نشان می دهد بخشی از ویژگی های تصویری نگاره ها بسان شمار گیاهان، کارکرد سیمای سبز و گاه خشک آن را دگرگون کرده باشد. کنشی که انتظار می رود نقش شخصیتی تازه برای رسیدن به حکایتی شگرف بر عهده گرفته است. رخدادی که به نظر می رسد در نخستین گام با کاهش پنداشت های طبیعت گرایانه شکل گرفته و از پی آن رسالت آرایه های تزیینی و غیرتزیینی شان را وابسته به درک پیام خفته نگاره ها نموده اند تا فراخوانی پیش آید که با آرمان گرایی و خیال پردازی هنرمندان سده های 9 تا 11 ه.ق. بتواند صورت متفاوتی از داستانی دیرینه بازگو کند. در نهایت با آمیزش روایت موجود و تقلید از قالب های رایج، حاکم بی رقیب ذهن مخاطب شوند.پدیده ای نوظهور و انتخابی شایسته، ناشی از ترکیب گونه های گیاهی مقدس، علوم متمایزی همانند میزان (اعداد) و آمار، تقسیم بندی فضا، جانمایی عناصر و دیگر ویژگی های موجود که مایه سنجش بازگفت های نوین هر مکتب گردیده است.