سمیت گوارشی فیپرونیل، ایمیداکلوپرید و بوراکس روی مورچه Tapinoma karavaievi (Hym.: Formicidae) در شرایط آزمایشگاهی

مورچه ها حشراتی اجتماعی از خانواده Formicidae هستند و از نظر تعداد و تنوع یکی از موفق ترین حشرات محسوب می شوند. با وجود تاثیر مطلوب آنها بر اکوسیستم، گاهی به علت خسارت به محصولات کشاورزی و تاسیسات ساختمانی به عنوان یک آفت جدی تلقی می شوند. طعمه گذاری، جایگزین مناسبی برای بسیاری از روش های مرسوم کنترل مورچه ها محسوب می شود. در پژوهش حاضر، اثر طعمه های حاوی فیپرونیل، ایمیداکلوپرید و بوراکس روی کارگران مورچه  Tapinoma karavaieviدر شرایط آزمایشگاهی و در زمان های 72، 96 و 120 ساعت پس از تیمار ارزیابی شد و در ادامه، میزان زنده مانی کارگران تیمار شده با غلظت کشنده پنجاه درصد (LC50) ترکیب های مورد مطالعه در یک بازه زمانی دو هفته ای مورد مقایسه قرار گرفت. بر اساس نتایج به دست آمده، بیشترین میزان سمیت در هر سه بازه زمانی به ترتیب مربوط به فیپرونیل، ایمیداکلوپرید و بوراکس بود. علاوه بر این، ارزیابی اثر آفت کش ها روی میزان زنده مانی کارگران، بیانگر کنترل سریع تر کارگران تیمار شده با غلظت کشنده پنجاه درصد فیپرونیل(46/2 میلی گرم بر لیتر) در مقایسه با ایمیداکلوپرید(61/32 میلی گرم بر لیتر) و بوراکس (4/2654 میلی گرم بر لیتر) بود. نتایج نشان داد که اثر بخشی90 درصدی فیپرونیل و ایمیداکلوپرید به ترتیب در روزهای هفتم و یازدهم پس از تیمار اتفاق افتاد و به نظر می رسد که اثر بخشی 90 درصدی بوراکس، احتمالا در هفته سوم پس از تیمار صورت گیرد. به طور کلی پژوهش حاضر نشان داد که هر سه آفت کش مورد مطالعه، از پتانسیل کافی برای کنترل مورچه های کارگر برخوردار هستند و انتخاب مناسب ترین ترکیب، منوط به در نظرگرفتن غلظت آفت کش مورد استفاده، استراتژی کنترل و توجه به اثرات جانبی آفت کش ها خواهد بود.