اثرات بین نسلی مواجهه با داروهای مورد سوء مصرف در نوجوانی بر رفتار

اعتیاد به مواد مخدر یکی از مشکلات اجتماعی و پزشکی در سراسر جهان است. بیش از %50 معتادان، استفاده از مواد را در دوره نوجوانی بین سنین 15 تا 19 سالگی آغاز می کنند. نوجوانی مرحله ای از زندگی بین کودکی و بزرگسالی است. در موش های صحرایی، روزهای 42-28 بعد از تولد به عنوان فاز ابتدایی و میانی نوجوانی (معادل17-12 سالگی در انسان ها) و روزهای 55-43 بعد از تولد، فاز انتهایی نوجوانی یا ابتدای بزرگسالی (معادل 25-18 سالگی در انسان ها) درنظر گرفته می شود. نوجوانی یک دوره حساس و حیاتی برای تکامل و بلوغ مغز است. بسیاری از محققین نشان داده اند که تغییرات اپی ژنتیکی ویژه ای از طریق متیلاسیون DNA، استیلاسیون هیستون و انواع RNAهای غیرکدکننده می توانند از طریق والدین به فرزندان انتقال یابند. شواهد قانع کننده ای در زمینه اثر سوءمصرف داروهای اوپیوییدی، کوکایین، نیکوتین، کانابینویید و الکل والدین بر زاده ها وجود دارد. در این مقاله، اثرات سوء مصرف داروها در دوره نوجوانی والدین را بر رفتار و جنبه های شناختی زاده ها بررسی می کنیم.