تحلیلی بر ایجاد شهر هوشمند قابل زندگی در شهر تبریز

حفاظت از شرایط محیطی برای پایداری در راستای افزایش سریع جمعیت شهری در سراسر جهان، نیازمند دانش گسترده‏ای از اقدامات ابتکاری شهر هوشمند است. هدف اصلی تحقیق شناسایی تمایل به زندگی در شهر هوشمند با مشخصه ‏های آن براساس ادراک ساکنان جوان شهر با یک مدل توسعه‏ یافته است. رویکرد پژوهش تجربی که در اینجا انجام شد، مبتنی بر یک نظرسنجی بود که شامل یک نمونه 384 تایی از پرسشنامه ‏های معتبر بود. تجزیه وتحلیل داده ‏ها از طریق رویکرد کمی چندمتغیره با استفاده از مدل‏سازی معادله ساختاری با برآورد حداقل مربعات جزیی انجام شد. نتایج نشان داد در این مدل انطباق تمام ویژگی‏ های شهرهای هوشمند امکان پذیر بود. ویژگی محیط، موردی بود که بیشترین رابطه را در کمک به کارایی شهر و کاهش اثرات زیست ‏محیطی در کیفیت شهرها را نشان داد و ویژگی اقتصاد، موردی بود که کمترین رابطه را نشان داد. در نهایت، استدلال می‏شود که به طور کلی کارایی در همه ویژگی‏ها به تعامل شهروندان در فرایندهای نوآوری زندگی عمومی بستگی دارد. شهر هوشمند به دلیل موفقیت در زمینه نوآوری، اساسا بسته به فرایند مشارکتی که در محیط‏های توسعه ‏یافته و کشف و خلق ایده را تشویق می‏کند، از سایر راه حل‏ها متمایز و مفید است.