خوانش ژنوتایپ معماری تکامل گرای بیوفیلیک براساس اصول اندیشه مدرسه موراتوری

اخیرا، ادغام علم «بیولوژی» و علوم کاربردی زمینه های جدیدی را ایجاد کرده است که تعمیم‌هایی از «زیست-شناسی تکاملی» مانند روباتیک تکاملی، مهندسی الگوریتم ها، اقتصاد تکاملی، و معماری هستند. تبارزایش با علم سامانه‌شناسی فیلوژنتیک (اکثرا کلادگرایی یا شاخه‌بندی خوانده می‌شود) وجوه اشتراک دارد که در آن تنها درختان فیلوژنتیک برای محدود کردن آرایه و نمایش گروه‌های دودمانی وابسته استفاده می‌شوند. در سامانه، تحلیل فیلوژنتیک به ابزاری ضروری برای پژوهش روی درخت فرگشتی حیات مبدل شده‌است. در معماری نیز کاربرد نظریه فرگشت در تکوین گونه های معماری بالاخص در معماری تاریخی و نگاه اپیستمولوژیک جایگاهی ویژه دارد. روش تحقیق توصیفی است که از ابزار تحلیل استدلال منطقی و بررسی نمونه های موردی مدرسه مونتگمری استفاده شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد که در رابطه با قیاس زیست شناختی تکامل در طبیعت و معماری و البته با رویکرد مادی و زیست شناختی، اولین بار مدرسه موراتوری در ایتالیا بود که این مباحث را در قالب یک طرحواره فیلوژنتیکی و بر اساس نظریه فرگشت مورد بررسی قرار داد. از دیدگاه موراتوری ها تاریخ هویتی مادی دارد و برهمین اساس جزء اصلی سازنده تاریخ معماری یک جسم مادی تصور می شود و این شی ء رشد کالبدی و فیزیکی داشته تا به بالاترین دوره تکامل خود می رسد. معمار گذشته ارزش های گونه شناسانه را در مفهوم تبلور و آن را انتقال می داده است و بوسیله مفهوم گونه و عمل بر اساس آن پیوند بین گذشته و حال را بوجود می آورده است. این پیوند به زنجیری از حلقه های به هم پیوسته که در طول تاریخ تکامل یافته تبدیل شده است که آن چه در زمان حال ساخته می شود یک حلقه به آن می افزاید و برای عمل صحیح باید حلقه های قبلی آن را خواند که نقطه آغازین آن گونه پایه است و بازشناسی آن بخش مهمی از کار موراتوری ها است. بدنه اصلی کار آن ها بازسازی روند گونه شناسی بر روی محور افقی زمان است. برای این کار از سه مرحله باید گذشت: 1. انتخاب مکان؛ 2. انتخاب مقیاس گونه شناسی (منطقه، شهر، بافت، بنا)؛ 3. روند گونه شناسی (رده بندی بنا، گسترش زمانی گونه، بازشناسی گونه پایه، ترسیم رشد گونه از ساده به تکامل بافت).