بررسی تقابل پارادایم های «پایداری توسعه» و «توسعه پایدار» در بومی سازی منظر شهر بیوفیلی

دو مفهوم «پایداری شهری» و «توسعه پایدار شهری» به دلیل تقارب معانی بجای یکدیگر بکار می روند، حال آن که پایداری مجموعه ای از وضعیت ها را شامل می شود که در بستر زمان، استمرار دارد، درحالی-که توسعه پایدار، فرآیندی را تداعی می کند که در بستر آن پایداری می تواند پدیدار شود. از آنجاکه پایداری در یک اکوسیستم خاصه اکوسیستم شهری طبق اصول از پیش تعیین شده اتفاق نمی افتد، بلکه حالت پایدار و پویا در آن رخ می دهد یعنی به عبارت ساده تر توسعه پایدار در یک محیط یا کشور با درنظرگرفتن توان اکولوژیکی، نیروی انسانی و منابع مالی متعلق به آن محیط بومی یا ساختار شهری می تواند تحقق یابد، ضرورت ارزیابی این مفهوم در هر علم با حوزه اندیشیدگی خاص در یک قلمروی سرزمینی، امری اساسی و بایسته بنظر می رسد. هدف اصلی توسعه پایدار، تامین نیازهای اساسی، بهبود و ارتقاء سطح زندگی برای همه و اداره بهتر اکوسیستم ها و آینده ای امن تر و سعادتمند تر ذکر شده است؛ بطور کلی می توان اهداف توسعه پایدار را درسه مقیاس بین المللی، ملی و محلی بررسی نمود. رویکرد پژوهش حاضر نیز رویکردی تحلیلی و توصیفی است که از بیشینه منابع موجود در بستر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و مطالعات صورت گرفته در سنوات گذشته در منظرسازی و معماری منظر ایرانی بهره برده است. یافته پژوهش حاضر را می توان اصول و مولفه های مرتبط با مفهوم پایداری در معماری منظر در رویکرد بومی سازی منظر و معماری منظر دانست که لازم و در عین حال بایسته است تا در فرایند مداخلاتی در حوزه برنامه ریزی و طراحی منظر فعلی ایران برای بیشینه انطباق با مولفه های زیست محیطی، شرایط فرهنگی و اجتماعی و ساختار اجرایی و مدیریتی حاکم مورد توجه شایسته قرار گیرد.