جداسازی باکتری های آزاد کننده فسفر در استخر پرورش ماهی با بکارگیری منابع مختلف فسفر نامحلول

یکی از مهمترین دلایل کارایی ضعیف کودهای زیستی فسفاته در استخرهای پرورش ماهیان، عدم توجه به نوع فسفر نامحلول غالب در محیط پرورشی و استفاده صرفا از یک منبع (غالبا تری کلسیم فسفات) در فرآیند جداسازی و ارزیابی ریز جانداران آزادکننده فسفر می باشد. بخش بزرگی از فسفر نامحلول موجود در استخرهای پرورش ماهیان گرمابی از نوع فسفر آلی نامحلول (50 تا 90 درصد) است. بنابراین، به نظر می رسد ریز جانداران آزادکننده فسفر جداسازی شده صرفا از منبع فسفر معدنی نتوانند در قالب کود زیستی در استخرهای پرورشی اثرگذار باشند. هدف از این مطالعه، جداسازی باکتری های آزادکننده فسفر از استخرهای پرورش ماهیان گرمابی با استفاده از محیط کشت NBRIP حاوی منبع فسفر آلی (فیتات کلسیم) و مقایسه عملکرد آنها با باکتری های حاصل از منبع فسفر معدنی نامحلول (تری کلسیم فسفات) در شرایط میکروکازم (ارلن حاوی رسوب: شرایط نسبتا مشابه با استخر پرورشی) می باشد. توانایی جدایه ها (33 جدایه از منبع آلی و 19 جدایه از منبع معدنی) در انحلال فسفر در محیط کشت جامد و مایع مورد ارزیابی قرار گرفت. میزان فسفر محلول در محیط کشت مایع حاوی فیتات کلسیم بین 93/141-40/57 میلی گرم در لیتر و در محیط کشت حاوی تری کلسیم فسفات بین 49/219-16/108 میلی گرم در لیتر بود. در مرحله نهایی، نتایج ارزیابی جدایه ها در میکروکازم رسوب نشان داد که سه جدایه حاصل از منبع فسفر آلی (3P، 13P و 2P) بهترین جدایه های آزادکننده فسفر بودند (به ترتیب با آزادسازی فسفر 86/11، 53/12 و 18/28 میلی گرم در لیتر) و در مقایسه با جدایه های حاصل از منبع فسفر معدنی عملکرد بهتری داشتند. شناسایی مولکولی این جدایه ها مشخص کرد که این سویه ها متعلق به سه باکتری Priestia aryabhattai، Bacillus zanthoxyli و Acinetobacter johnsonii می باشند. با توجه به پتانسیل بیماریزایی A. johnsonii برای ماهی و انسان، سویه های خانواده Bacillaceae را می توان به عنوان کاندیدای استفاده در کودهای زیستی برای ارزیابی های تکمیلی آینده در نظر گرفت.