نقش پلیس اجتماع محور در پیش گیری از انحراف (مورد مطالعات: خودکشی شهرستان بابل)

پلیس جامعه محور به عنوان رهیافت نوین رویکردهای پلیسی دارای کارکرد مثبتی در قبال رفتارهای غیر و ضد اجتماعی است. تا پیش از این گفتمان نوین پلیس که مشارکت گرا و مبتنی بر صلح و سازش و میانجی گری است، رویکردهای پیشین پلیس که بیش تر دارای جنبه اقتدارگرایی بودند، در مبارزه با انحرافات و جرایم بر می خواستند و عمدتا نیز واکنش ها به صورت سرکوب گرایانه بود. رویکرد اجتماع محوری پلیس از دو جهت حایز اهمیت است. ابتدا از آن جهت که علاوه بر رفتارهای ضد اجتماعی (جرم) در قبال رفتارهای غیر اجتماعی (انحراف) نیز مدخلیت دارد. در ثانی این رویکرد مبتنی بر تدابیر پیش گیرانه با ابزار و اهرم های اجتماع محوری با رهیافت تربیتی- اصلاحی است. سوال اصلی نوشتار این است که که رهیافت اجتماع محوری پلیس در پیش گیری از انحرافات به ویژه خودکشی چه نقشی دارد؟ نوشتار حاضر با روش تحلیلی-توصیفی و با جمع آوری اسناد کتابخانه ای و منابع مرتبط و با هدف برجسته سازی نقش پلیس اجتماع محور در پیش گیری از انحرافات و به طور ویژه عمل خودکشی به بررسی جامعه شناختی- جرم شناختی مطالب برآمد. در نهایت یافته های پژوهش حاضر حاکی از آن است پاسخ مثبت و مطلوب در قبال انحرافات، پاسخ های اجتماع محوری است. پلیس اجتماع محور که در چارچوب برنامه های پیش گیرانه و با رهیافت های مشارکتی و ترمیمی سعی در پیش گیری از وقوع انحرافات و انتشار تفکرات منحرفانه دارد، به نظر گفتمان عملی اش برای نظام عدالت کیفری ایران ضروری به نظر می رسد و این رویکرد نوین پلیس از جهت پیش گیری در قبال انحرافات جدای از بروز و ظهورش در سیاست جنایی اجرایی می بایستی در دو سطح دیگر سیاست جنایی (تقنینی و قضایی) نیزبه منصه ظهور برسد.