رابطه خودکارآمدی و خودمراقبتی درهنگام آلودگی هوا در بین دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران

آلودگی هوای تهران یکی از معضلات اساسی این شهر است. خودمراقبتی شامل تمام فعالیت های مربوط به حفظ سلامتی، پیشگیری و درمان بیماری ها توسط خود فرد است. خودکارآمدی اعتماد شخص در توانایی انجام دادن رفتارهای خاص در موقعیت های خاص است. هدف این مطالعه تعیین رابطه خودکارآمدی و خودمراقبتی در بین دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران بود.

 در این مطالعه مقطعی از نوع توصیفی - تحلیلی 300 دانشجوی دانشکده های دانشگاه علوم پزشکی ایران با روش نمونه گیری تصادفی ساده چند مرحله ای وارد مطالعه شدند. ابزارگردآوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته درباره خودکارآمدی و خودمراقبتی در هنگام آلودگی هوا بود که اعتبار و روایی آن کسب شد. روش گرد آوری اطلاعات پرسشنامه همراه مصاحبه بود. داده ها در نرم افزار Stata نسخه 14 با استفاده از آزمون های تحلیلی تجزیه و تحلیل شد.

 میانگین و انحراف معیار نمره خودکارآمدی درک شده در دانشجویان مورد بررسی 1.2±1.23 و میانگین و انحراف معیار نمره خودمراقبتی 2.3±31.1 بود. میان خودکارآمدی با جنس (P=0.014) و سطح درآمد (P=0.028) رابطه معنادار آماری مشاهده شد. تنها میان خودمراقبتی با مقطع تحصیلی دانشجویان رابطه معنادار آماری مشاهده شد (P=0.003). هم چنین با کاربرد آزمون فیشر بین خودکارآمدی و خودمراقبتی ارتباط معنی دار آماری مشاهده شد (P> 0.02).

 خودکارآمدی درک شده درباره حفظ سلامتی در هنگام آلودگی هوا و خودمراقبتی در هنگام آلودگی هوا در دانشجویان مورد بررسی ناکافی است و در طراحی مداخلات ارتقایی برای افرایش خودکارآمدی باید پسران و دانشجویان با درآمد پایین تر مورد توجه قرار گیرند و برای افزایش خودمراقبتی در این دانشجویان روی افزایش خودکارآمدی تاکید شود.