تاثیر شدت های مختلف تمرین هوازی بر بیان ژن مارکرهای Darpp32 در کبد رت های نر نژاد ویستار

مطالعات تمرین های پرشدت را عاملی برای افزایش گلیکوژنولیز کبدی دانسته و ذخایر گلیکوژن کبدی کاهش می یابد و انرژی رسانی به بافت های دیگر کم می شود و ذخیره گلیکوژن در تمرین های با شدت کم و متوسط از حالت بی تمرینی بیشتر است. در این مطالعه برای اولین بار اثر 3 نوع شدت تمرین هوازی را بر روی بافت کبد و بررسی ژن دخیل در سنتز گلیکوژن انجام می شود.

در این مطالعه تجربی 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 8 هفته ای با میانگین وزنی 33±237 گرم به صورت گروه های 8 سر موش در 4 گروه کنترل، تمرین هوازی با شدت متوسط، تمرین هوازی پرشدت و تمرین هوازی تناوبی پرشدت تقسیم شدند. پس از اتمام دوره تمرین، رت ها بیهوش و خونگیری و جداسازی بافت صورت گرفت و داده های حاصل از دستگاه PCR-Real time اندازه گیری و آنالیز شدند.

یافته ها:

 نتایج نشان می دهد که سطح بیان ژن DARPP32 در گروه های تمرین هوازی با شدت متوسط، تمرین هوازی پرشدت و تمرین هوازی تناوبی پرشدت در مقایسه با کنترل افزایش معناداری داشته است (001/0 <p).

نتیجه گیری:

 به طور کلی می توان نتیجه گرفت که تمرین های استقامتی به مدت 8 هفته می تواند باعث افزایش میزان بیان ژن های Darpp32 شود. با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که 8 هفته فعالیت های ورزشی هوازی باعث بهبود عملکرد متابولیسم گلیکوژن و مسیر انسولین می شود و یک مارکر جدید در شناسایی دیابت باشد.