بهبود برخی شاخص های ریختی، بیوشیمیایی و فعالیت آنزیم فنیل آلانین آمونیالیاز تحت تاثیر کاریکین، اسید سالیسیلیک و اسید هیومیک در گل لیزیانتوس (“Eustoma grandiflorum cv. “Mariachi)

در سال های اخیر، در دنیا و ایران استقبال و توجه به گل لیزیانتوس به نحوی بوده که تولید آن نیز افزایش چشمگیری یافته است. با افزایش تولید گل شاخه بریدنی لیزیانتوس، توجه به تغذیه و کاربرد تیمارهایی جهت بهبود رشد و ماندگاری گل آن نیز بیش از پیش احساس می شود. به همین منظور اثر کاریکین، اسید سالیسیلیک و اسید هیومیک بر خصوصیات ریختی و بیوشیمیایی گیاه لیزیانتوس، طی آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار بررسی شد. تیمارهای مورد بررسی شامل کاربرد کاریکین (صفر، 1 و 2 میلی گرم بر لیتر) به صورت آبیاری، اسید سالیسیلیک (صفر، 100 و 200 میلی گرم بر لیتر) و اسید هیومیک (صفر، 50 و 100 میلی گرم بر لیتر) به صورت محلول پاشی بودند. نتایج نشان داد که کاربرد اسید سالیسیلیک با غلظت 100 میلی گرم بر لیتر بیشترین اثر را بر شاخص های ریختی و بیوشیمیایی مورد ارزیابی داشت، با این حال در برخی صفات نظیر وزن خشک اندام هوایی و سطح برگ، غلظت 200 میلی گرم بر لیتر موثرتر واقع شد. کاربرد اسید هیومیک نیز با افزایش گسترش ریشه، موجب افزایش وزن تر و خشک برگ و ریشه شد. تیمار کاریکین با غلظت 1 میلی گرم بر لیتر موجب افزایش تعداد برگ، طول و قطر ساقه و تعداد ساقه گلدهنده، وزن تر و خشک ریشه، تعداد کپسول بذری و تعداد غنچه در شاخه شد. کاریکین در ترکیب با اسید هیومیک و به خصوص اسید سالیسیلیک با اثر هم افزایی سبب بهبود شاخص هایی نظیر تعداد ریشه، تعداد برگ و ساقه گل دهنده و فعالیت آنزیم فنیل آلانین آمونیالیاز (PAL) گردید. کاربرد توام اسید سالیسیلیک 100 میلی گرم بر لیتر به همراه اسید هیومیک 50 میلی گرم بر لیتر به صورت محلول پاشی و کاربرد کاریکین 1 میلی گرم بر لیتر به صورت محلول دهی پای بوته جهت بهبود شاخص های رشد و نمو و بهبود کیفیت گل های لیزیانتوس توصیه می گردد.