توزیع لرزه خیزی در جنوب زاگرس با استفاده از همبستگی آماری بین b-value و بعد فرکتال لرزه خیزی

در دو دهه گذشته، بخش خاوری منطقه جنوب زیرپهنه فارس در کمربند کوهزایی زاگرس فعال بوده است. در این مطالعه، تغییرات نرخ لرزه خیزی بخش جنوبی زاگرس در پهنه فارس از سال 2000 تا 2021 بر پایه تغییرات فراسنج لرزه خیزی (b-value) و بعد فرکتال لرزه خیزی (D-value) با استفاده از داده های لرزه ای دستگاهی بررسی و تحلیل شده است. برای اندازه گیری فراسنج لرزه خیزی  bاز روش حداقل مربعات و برای محاسبه بعد فرکتالی زمین لرزه های رخ داده از روش انتگرال همبستگی استفاده شده است. برای تهیه نقشه های پهنه بندی نیز از روش همسایگی استفاده شده است. کاهش مقدار b در شمال خاوری نشان می دهد تنش در این بخش در حال افزایش است که می تواند نشانه ای از یک زلزله بزرگ در آینده باشد. تغییرات مکانی b نشان می دهد بخش شمال خاوری در مقایسه با بخش جنوب باختری کمتر در فشار است. با توجه به اینکه ضریب همبستگی حدود 78/0- است؛ لذا میزان احتمال رخداد زمین لرزه های بزرگ روی گسل هایی با مساحت زیاد افزایش می یابد. با توجه به نقشه های پهنه بندی و شناسایی مناطق با تنش زیاد در محدوده مطالعاتی، بخش های شمالی گسل MFF و گسل برازجان و مناطق اطراف شهرهای جم و فراشبند و در مراحل بعد، خورموج مناطق احتمالی رخداد زمین لرزه آتی معرفی می شوند. این نتایج نشان می دهد این رویکرد می تواند ابزاری مفید برای ارزیابی توزیع توان لرزه ای در مناطق فعال لرزه زمین ساختی باشد.