تتبیین مولفه کانونی «حیات» درآیات 169 و 170 سوره آل عمران مبتنی بر قرینه «انسجام»

در آیات 169 و170 سوره آل عمران، وضعیت شهیدان در نشیه برزخی تشریح شده است. در این راستا، ابتدا «حیات» داشتن آنها مورد تاکید قرار گرفته وسپس به ذکر شاخصه های دیگری درتوصیف موقعیت آنان پرداخته می شود. با توجه به قرینه «انسجام» که به نوعی رابطه بین کلمات و جملات متن دلالت دارد، به نظر می رسد می توان این مولفه ها را در راستای تبیین شاخصه های حیات قلمداد نمود. از جمله این شاخصه ها «شادمانی» است که با توجه به تقدم ذکر آن ،به نظر می رسد بتوان آن را به عنوان مولفه محوری حیات تلقی نمود و درباره ارتباط این دو مقوله با هم ،به بحث و بررسی پرداخت. دستاورد کلی این نوشتار که با رویکرد توصیفی و تحلیلی و استناد به منابع کتابخانه ای سامان یافته، مبین آن است که خوانش آیات با تکیه بر قرینه انسجام می تواند چشم انداز تازه ای از «حیات» به روی مخاطب بگشاید و او را متوجه ارتباط آن با مقوله «شادمانی» نماید، مقوله ای که درخوانشهای مفسران مورد توجه قرار نگرفته است و به همین دلیل در انتقال یکی از پیامهای متن الکن مانده اند. آنچه این جستار را ضروری می نماید، عدم توفیق انسان معاصردر تجربه شادمانی است؛ مقوله ای که یکی از نیازهای او و محرک سایر فعالیتهایش است.