بهبود خصوصیات کمی و کیفی گشنیز با استفاده از باکتری بومی حل کننده روی و سولفات روی در شرایط گلخانه ای

اغلب کشاورزان به منظور افزایش محصول، از کودهای شیمیایی استفاده می کنند که این کود ها علاوه بر نقش مثبت بر رشد گیاه باعث آسیب به خاک و محیط زیست می شوند. امروزه جهت جلوگیری از این آلودگی ها و افزایش راندمان تولید محصولات کشاورزی مخصوصا گیاهان دارویی، استفاده از کودهای زیستی و بیولوژیکی به عنوان روش جایگزین مناسب برای کود های شیمیایی معرفی شدند. گیاه گشنیز (Coriandrum sativum L.) با توجه به ترکیبات دارویی موجود در آن از اهمیت زیادی برخوردار است. بنابراین مطالعه حاضر به صورت دو آزمایش مجزا انجام گردید: آزمایش اول، ارزیابی روش های مختلف تلقیح با باکتری حل کننده عنصر روی (Burkholderia cepacia) که در سه سطح شامل بدون تلقیح (شاهد)، بذرمال و خاک مصرف بودند. در آزمایش دوم نیز تاثیر تیمار های مختلف کود سولفات روی به دو صورت محلول پاشی و خاک مصرف به همراه حضور و عدم حضور باکتری بر برخی صفات جوانه زنی، رویشی و فیتوشیمیایی گیاه گشنیز مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج آزمایش اول نشان داد که تلقیح با باکتری موجب افزایش معنی دار صفات جوانه زنی، صفات رویشی و رنگدانه های فتوسنتزی (72/3-116 درصد در تیمار بذرمال و 10/3-123 درصد در تیمار خاک مصرف بسته به نوع صفت) نسبت به شرایط عدم تلقیح شد و بین روش های تلقیح اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت. همچنین، از میان تیمارهای سولفات روی مورد مطالعه در آزمایش دوم می توان تیمار محلول پاشی 3 گرم در لیتر و خاک مصرف 5 میلی گرم در کیلوگرم را به عنوان بهترین تیمارهای برای افزایش کمیت و کیفیت گیاه دارویی گشنیز پیشنهاد نمود.