بررسی اثر بیوچار کنوکارپوس بر عملکرد و بهره وری مصرف آب سورگوم علوفه ای در شرایط محدودیت کمی و کیفی آب

زهاب های شور به عنوان یک معضل شناخته می شوند، ولی با ایجاد رویکردهای مدیریتی، زهاب می تواند با جبران محدودیت منابع آب، همراستا با توسعه پایدار شود. بیوچار یک ماده افزودنی به خاک و رویکردی مدیریتی در کشاورزی است. در این تحقیق اثر سطوح مختلف هدایت الکتریکی آب آبیاری (5/2، 5 و 10 dSm-1، S1، S2 و S3)، بیوچار (صفر، 1 و 2درصد، B0، B1 و B2) و تامین نیاز آبی (60،80، 100 و 120درصد،M1، M2، M3 و M4) به صورت آزمایش فاکتوریل اسپیلت پلات در زمان در قالب بلوک کامل تصادفی، در سه تکرار طی سال های 1398 و 1399 در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهید چمران اهواز بر عملکرد و بهره وری آب سورگوم علوفه ای در سه چین بررسی گردید. نتایج نشان داد، اثر سطوح مختلف و اثرات متقابل آن ها، بر عملکرد و بهره وری مصرف آب در سطح یک درصد معنی دار است. بیش ترین و کمترین عملکرد تازه در تیمار B2S1M4 و B2S3M1 (52/135 ،52/20 تن در هکتار) حاصل گردید. کمترین بهره وری آب علوفه تازه و خشک در تیمار B2S3M3 با مقادیر 5/2 و 91/0 کیلوگرم بر متر مکعب بدست آمد. تیمار B2S1M3 و B2S1M2 بیشترین بهره وری آب تازه و خشک علوفه را به ترتیب 54/10 و 4/4 کیلوگرم بر متر مکعب را داشتند. در شرایط آبیاری با آب شور عملکرد و بهره وری علوفه تازه به مقدار بیوچار حساس است، به شکلی که در تامین 100درصد نیازآبی با آب شور (10dSm-1)، افزودن 1 و 2 درصد موجب تغییر 6/2+ و 7/4-درصد در عملکرد و 9/1+ و 2/5-درصد در بهره وری مصرف آب علوفه تازه گردید.