بررسی تاثیر و ماندگاری اثر افزودن بازخورد شنیداری به بازآموزی راه رفتن بر درد و کینماتیک اندام تحتانی دوندگان تفریحی آسیب دیده

مکانیسم غیرطبیعی لگن و زانو اغلب در دوندگان با آسیب های ناشی از دویدن مشاهده می شود. مطالعه حاضر به بررسی تاثیر بازخورد بیرونی کلامی بر درد و بیومکانیک حرکتی دوندگان تفریحی که آسیب های ناشی از دویدن دارند، پرداخته است.

20 دونده ی تفریحی آسیب دیده زن و مرد در این تحقیق حضور داشتند. یک جلسه شامل پیش آزمون بود و در جلسه دوم پروتکل بازآموزی راه رفتن به همراه بازخورد شنیداری خارجی، در رابطه با هم ترازی لگن، در حین دویدن بر روی تردمیل به شرکت کنندگان ارایه شد. جلسه بعدی 24 ساعت پس از جلسه اول به عنوان جلسه ماندگاری اثر بود و شرکت کنندگان می بایست بدون دریافت هرگونه باز خورد روی تردمیل بدوند. متغیرهای مورد بررسی شامل درد و حداکثر اداکشن و چرخش داخلی ران، افت جانبی لگن و حداکثر ابداکشن زانو بود. داده ها با استفاده از روش آماری واریانس یک طرفه آنوا تجزیه و تحلیل شدند.

بهبود معناداری در فاکتور درد دیده شد (001/0<p). همچنین آزمودنی ها کاهش معناداری در حداکثر اداکشن و چرخش داخلی ران، افت جانبی لگن و حداکثر ابداکشن زانو را بین وضعیت پیش آزمون و بازآموزی گام برداری از خود نشان دادند (03/0<p). در 24 ساعت پس از بازآموزی، بیشتر تغییرات کینماتیکی حفظ نشدند و آزمودنی ها بین جلسه پیش آزمون و ماندگاری اثر پیشرفت معناداری را از خود نشان ندادند، بجز فاکتور درد که بصورت معناداری بهبود حفظ شد (04/0=p). اگر چه تغییرات بین وضعیت بازآموزی گام برداری و ماندگاری اثر عموما از لحاظ آماری معنادار نبودند اما در پارامتر افت جانبی لگن بطور معناداری افزایش یافته بود (03/0=p).

در مجموع بنظر می رسد، پروتکل بازآموزی گام برداری در ترکیب با بازخورد شنیداری خارجی در بهبود الگوی راه رفتن و کاهش درد بلافاصله پس از آموزش موثر بود. اما، یادگیری حرکتی رخ نداده بود زیرا این پیشرفت در جلسه ماندگاری اثر حفظ نشده بود. نتایج نشان می دهد، افزایش جلسات بازآموزی ممکن است در یادگیری حرکتی موثر باشد.