فراوانی درمان با انواع داروهای آنتی ترومبوتیک در مدیریت فیبریلاسیون دهلیزی غیر دریچه ای در بیماران پذیرش شده در بیمارستان

فیبریلاسیون دهلیزی، شایع ترین آریتمی پایدار قلبی است و با پیش آمدهای نامطلوبی نظیر سکته ی مغزی همراهی دارد. تاثیر درمان های ضدانعقادی در کاهش خطر استروک به خوبی مشخص است ولی میزان فراوانی درمان با آنتی کوآگولان ها در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی در جامعه ی ما نامشخص است. هدف از این مطالعه، بررسی شیوع درمان با آنتی کوآگولان و انواع مختلف آن در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی بستری شده در بیمارستان بود.

در این مطالعه ی مقطعی گذشته نگر در فاصله ی سال های 1394 تا 1399 (قبل از پاندمی کووید-19)، تعداد 200 بیمار با فیبریلاسیون دهلیزی غیر دریچه ای در دو گروه 100 نفری با یا بدون حوادث آمبولیک اخیر که در بیمارستان الزهرای اصفهان بستری شده بودند، تحت بررسی قرار گرفتند. در هر گروه، نمره ی CHA2DS2-VASc score و میزان و نوع آنتی کوآگولان مصرفی ارزیابی شد.

در 200 بیمار (میانگین سنی 70 سال، 55 درصد زنان) بررسی شده، شایع ترین بیماری های همراه دیابت و فشارخون بود. اختلاف معنی داری بین میانگین نمرات CHA2DS2-VASc score در دو گروه (3/8 در برابر 3/6) مشاهده نگردید. سابقه ی مصرف آنتی کوآگولان در 48 درصد از بیماران بستری بدون سابقه ی حوادث آمبولیک و میانگین 6/3 CHA2DS2-VASc score: وجود داشت.

حدود نیمی از بیمارانی بستری بدون حوادث آمبولیک و تقریبا یک سوم بیماران بستری شده با حوادث آمبولیک سابقه ی دریافت داروهای ضدانعقادی، عمدتا وارفارین، داشتند. در مبتلایان به فیبریلاسیون دهلیزی، با وجود لزوم دریافت آنتی کوآگولان برای پیشگیری از سکته ی مغزی، از جمله افراد با CHA2DS2-VASc score بالا، میزان مصرف مهارکننده های مستقیم ترومبین، در حد بسیار پایین دیده شد.