بررسی منشا، ویژگی ها و الگوی پراکندگی کولی های ایران

کولیان، مردم دوره گردی هستند که در سراسر دنیا پراکنده اند و مجموعه ای از آداب و رسوم مختلف را در فرهنگ خود، جای داده اند. به همین دلیل، شناخت خاستگاه و آشنایی با نحوه زندگی آن ها از لحاظ تحقیقات مردم شناسی سودمند است. اهمیت و تاثیر آن ها به حدی است که بسیاری از شاعران در آثار خود به ذکر زیبایی و ویژگی های آنان پرداخته اند. این پژوهش که از نوع مطالعات کیفی است، می کوشد به روش میدانی و کتابخانه ای به بررسی منشا، پراکندگی، ویژگی ها و تعداد تقریبی خانوارهای کولیان- با تکیه بر استان های ایلام و کرمانشاه- در نقاط مختلف ایران بپردازد. نویسنده با استفاده از مصاحبه نیمه ساختاریافته و روش گلوله برفی به مصاحبه با چهل تن از افراد بومی و کولیان استان های ایلام و کرمانشاه پرداخته است. نتایج بررسی ها که طی دو سال انجام گرفت، نشان می-دهد: کولیان همان داسیه ها (نجس ها) از طبقه فرودست هند هستند که به دلایلی ازجمله اختلافات مذهبی، نداشتن جایگاه اجتماعی مناسب، فقر و... طی سالیان متمادی، مهاجرت کردند و به دلیل این که بخش اعظمی از این مهاجرت ها از راه کابل انجام گرفت با لقب کولی/کابلی خوانده شده اند و رفته رفته چنین صفتی به عنوان لقبی عام برای سایر مهاجران به کار رفته است. اغلب مردان کولی، درشت اندام و سبزه که خالکوبی هایی بر دست و بازو دارند و برخی به مشاغلی چون ختنه گری، کفاشی، آهنگری، خوانندگی، ساخت ابزار موسیقی و وسایل چوبی می پردازند؛ برخی از زنان آن ها نیز با پوستی سبزه و خالکوبی هایی بر چانه و مچ دست به گدایی و تن فروشی گرایش دارند. با بررسی های میدانی در مناطق مختلف کشور، مشخص شد که استان های فارس، کرمان، لرستان و کرمانشاه به ترتیب بیش ترین تعداد کولی ها را در خود جای داده اند.