بررسی سازگاری گرده افشانی با استفاده از روش های بیولوژیکی و مولکولی در برخی از ژنوتیپ های برتر آلبالو

در آلبالو همانند سایر گونه های جنس پرونوس خودناسازگاری گامتوفیتی وجود دارد. در این پژوهش روابط گرده با مادگی تعداد 10 ژنوتیپ برتر آلبالو با استفاده از روش های بیولوژیک و مولکولی مورد بررسی قرار گرفت. در روش بیولوژیکی، دانه گرده در مرحله بادکنکی (در مرحله D فنولوژیکی) از گل ها تهیه و پس از ارزیابی رشد و درصد جوانه زنی در محیط کشت، در زمان مناسب اقدام به اخته کردن گل ها کرده و گرده افشانی به صورت گرده افشانی آزاد، خود و دگر گرده افشانی کنترل شده در باغ صورت گرفت. در روش مولکولی از واکنش زنجیره ای پلیمراز با استفاده از آغازگرهای عمومی برای شناسایی آلل های S استفاده شد. نتایج نشان داد که بیشترین میزان جوانه زنی دانه گرده در سطح کلاله در حالت خودگرده افشانی و از نظر تعداد لوله گرده در بخش بالایی و پایینی خامه و درون تخمدان بیشترین مربوط به حالت گرده افشانی آزاد بود. نه آلل S (S4، S6، S9، S6m2، S24، S26، S35، S36b و S36a) شناسایی شد که آلل های S6/S6m2، S24 و S9 دارای بیشترین فراوانی می باشد. مطالعه ما ثابت کرد که تنوع آلل های S پایین بوده که نشان دهنده تنوع ژنتیکی پایین در بین ژنوتیپ های مورد بررسی می باشد. با توجه به رشد لوله گرده در طول خامه و تخمدان در تمامی حالت های گرده افشانی در تمامی ژنوتیپ ها می توان گفت که همه ژنوتیپ ها از لحاظ گرده افشانی سازگار هستند.