تحلیل سندی اندیشه رجعت در روایات امام باقر (ع) و رد توهم تحریف در آراء محدث نوری در روایت مربوط به آیه 24 سوره نحل

مسیله رجعت از ضروریات مذهب و مکتب تشیع است. رجعت در اصطلاح امامیه به معنای بازگشت گروهی از مومنان حقیقی برای دریافت پاداش و گروهی از معاندان برای رسیدن به عذاب است. پژوهش حاضر با بهره گیری از گزارش های مندرج در منابع مختلف روایی و تاریخی، در پی یافتن پاسخ پرسش هایی درباره موضوع رجعت در دوران امامت امام باقر(ع) است. بررسی سیر تاریخی روایات نشان می دهد که اعتقاد به رجعت قبل از امام باقر(ع) به صورت جدی مورد بحث نبود، اما از دوران آن حضرت در قالب استدلال و گفت وگو مطرح شده است. این روایات براساس ناقل اول روایت به پنج دسته تقسیم می شود که نقل کنندگان اولیه آنها را ابی حمزه ثمالی، جابربن یزید جعفی، زراره بن اعین، حمران بن اعین و ابی صامت حلوانی تشکیل می دهند. از مجموع شانزده روایتی که از لحاظ سندی و دلالی مورد بررسی قرار گرفت، تنها سه روایت صحیح است و سایر روایات با ضعف سند مواجه بوده و غیرقابل اعتماد هستند. محدث نوری هم با تکیه بر نمونه هایی از روایات رجعت که ضعف سندی دارند، ادعا می کند که بخشی از قرآن که درباره ایمه معصومین؟عهم؟ یا دشمنان آنان بوده، حذف شده و اکنون در قرآن فعلی وجود ندارد و همین امر تحریف به نقیصه در قرآن را ثابت می کند.