تبیین همبستگی آموزش مجازی و یادگیری سیار بر خودناتوان سازی تحصیلی دانش آموزان در دوران پاندمی کووید-19

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه آموزش مجازی و یادگیری سیار بر خودناتوان‌سازی تحصیلی دانش‌آموزان در دوران شیوع کرونا بود. پژوهش حاضر از حیث هدف کاربردی است و در زمره پژوهش‌های توصیفی از نوع همبستگی قرار می‌گیرد. جامعه‌ی آماری شامل کلیه دانش‌آموزان ابتدایی شهرستان زابل می باشد. با استفاده از فرمول کوکران و جدول مورگان و با روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای تعداد 277 نفر به‌عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. گردآوری داده‌ها با استفاده از پرسشنامه مقیاس خودناتوان‌سازی جونز و رودوالت (1982)، پرسشنامه اشتیاق به یادگیری سیار و پرسشنامه آموزش مجازی انجام شد و در پایان داده‌ها با استفاده از SPSS-25 تحلیل شدند. نتایج تحلیل آماری حاکی از بین خودناتوان‌سازی تحصیلی دانش‌آموزان و آموزش مجازی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد شدت این رابطه در حد بسیار قوی است و آموزش مجازی قدرت پیش‌بینی خودناتوان‌سازی تحصیلی را دارد (05/0≥P). همچنین بین خودناتوان‌سازی تحصیلی دانش‌آموزان و یادگیری سیار رابطه معناداری وجود ندارد، شدت این رابطه بسیار قوی است و یادگیری سیار قدرت پیش‌بینی خود ناتوان‌سازی تحصیلی را ندارد (05/0<P)؛ بنابراین نتیجه می گیریم که دانش‌آموزانی که گرایش بیشتری به خودناتوان‌سازی تحصیلی دارند درنتیجه تمایل کمتری به شرکت در کلاس درس نشان می دهند بنابراین این دانش‌آموزان برای سرگرم شدن به محیط خارج از کلاس درس روی می‌آورند و درنتیجه با افت تحصیلی شدیدی روبه‌رو می شوند.