تحلیل تطبیقی اثرپذیری اشعار پارسی سرایان متقدم از کتاب شایست ناشایست و آثار امام محمد غزالی (با تکیه بر احیاءعلوم الدین و کیمیای سعادت)

شایست ناشایست، متنی به زبان پارسی میانه و اثری دینی، بازمانده از دوره زرتشت است. احیاءعلوم الدین نیزکتابی دینی، اخلاقی و عرفانی مربوط به قرن پنجم است. مقاله حاضر می کوشد با تاکید بر دستورهای اخلاقی شعرای متقدم، به مقایسه اشعار آنان با این متون دینی، یعنی شایست ناشایست و احیاءعلوم الدین امام محمد غزالی و ترجمه فارسی آن، کیمیای سعادت، بپردازد. ادبیات تعلیمی ما از آغاز شعر فارسی تا کنون، همواره بایدها و نبایدهای اخلاقی را مورد توجه قرار داده، اما در زمینه مقایسه اشعار شاعران متقدم و متون دینی، پژوهش های کمتری صورت گرفته است. این نوشتار، به شیوه کتابخانه ای و با روش استقرایی، اندیشه های موجود در اشعار شعرای متقدم را با شایست ناشایست و احیاءعلوم الدین، مقایسه می کند و به این نتیجه می رسد که شعرای متقدم، بنا به پیشینه باورهای اعتقادی که داشته اند و هم چنین به دلیل تاثیرپذیری از آموزه های اسلامی- قرآنی، بایدها و نبایدهای اخلاقی را در شعرشان، مطرح و به دیگر شعرا توصیه کرده اند و حلقه پیوند، میان اندیشه های اخلاق مدار قبل و بعد از اسلام در ایران شدند و با زبان شعر، اهمیت دستیابی به تطهیر باطن و معرفت الهی را نزد ایرانیان، نشان دادند.