ضرایب اصلاح پاسخ های لرزه ای برای ساختمان های فولادی با سیستم مهاربندی واگرا

یکی از موضوع های مهم در طراحی لرزه ای سازه ها، تعیین ضریب رفتار و ضریب تشدید تغییرمکان می باشد. آیین نامه های لرزه ای به منظور بهره مندی از عملکرد غیرارتجاعی سازه ها و تعیین حداکثر تغییرمکان جانبی واقعی آنها از این ضرایب استفاده می کنند. هدف اصلی این تحقیق، ارزیابی اثرات طول تیر پیوند و ارتفاع سازه بر زمان تناوب و همچنین ضرایب اصلاح پاسخ های لرزه ای شامل ضریب رفتار و ضریب تشدید تغییرمکان در سازه های فولادی ساده با سیستم مهاربندی واگرا می باشد. بدین منظور مدل های سازه ای متعدد با سیستم مهاربندی واگرا با طول های مختلف برای تیر پیوند و با تعداد طبقات 2، 5، 10 و 15 در نظر گرفته می شود. برای بارگذاری لرزه ای سازه ها از آیین نامه ASCE 7-10 و برای طراحی آن ها از آیین نامه های AISC 360-10 و AISC 341-10 استفاده می گردد. برای محاسبه ضریب رفتار و ضریب تشدید تغییر مکان، از تحلیل های استاتیکی غیرخطی و تاریخچه زمانی غیرخطی استفاده می شود و نتایج حاصل از روش های مختلف مورد مقایسه و بررسی قرار می گیرد. همچنین، با توجه به نتایج بدست آمده برای زمان تناوب و ضرایب اصلاح پاسخ های لرزه ای، مقادیر ارایه شده در آیین نامه ASCE 7-10 مورد نقد و بررسی قرار می گیرد. سرانجام، با توجه به مقادیر بدست آمده در پژوهش، روابطی برای محاسبه ضریب رفتار و ضریب تشدید تغییرمکان برحسب زمان تناوب سازه با توجه به نوع رفتار تیر پیوند پیشنهاد می گردد. نتایج تحقیق نشان می دهد ضریب رفتار ارایه شده در آیین نامه برای ساختمان های با تعداد طبقات بیشتر و طول تیر پیوند زیاد منجر به طراحی غیر محافظه کارانه می شود. همچنین، استفاده از ضریب تشدید تغییرمکان ارایه شده در آیین نامه برای ساختمان های کوتاه دارای تیر پیوند با رفتار برشی (دارای طول کمتر)، منجر به عدم محاسبه صحیح درز انقطاع و عدم کنترل صحیح جابجایی نسبی طبقات می گردد.