«دولت خدمتگزار»؛ بحثی آغازین در سیاستگذاری صنعت خودرو در جمهوری اسلامی ایران

صنعت خودرو در ایران که عمری بازگشت پذیر به پیش از انقلاب 1357 دارد، اکنون بخشی پرابلماتیک از اقتصاد کشور شده است. این عرصه که در انحصار دولت و مقررات دولتی است، موجد تولید کالاهایی گشته گران، نابهره مند از جدیدترین فناوری ها، ناامن، غیرقابل رقابت با نمونه های خارجی، آلوده ساز محیط زیست، پر مصرف در انرژی و بنابراین آسیب زننده به منابع انرژی کشور و... با این حال، چشم انداز تغییر در این بخش دیده نمی شود و سیاستگذار مایل به ادامه وضع ناکارآمد موجود است. چنانچه منطق وجودی دولت خدمت به شهروندان باشد که باید چنین باشد، به نظر، شهروندان از اقدامات دولت در این حوزه در نارضایتی هستند و البته نارضایتی برای هر دولتی به انحاء گوناگون معضل آفرین خواهد بود. ما در این مقاله برآنیم تا بدو سخنی در این باب داشته باشیم، از ابعاد مساله، چه این حوزه را مساله دار می دانیم، پرده برداریم و سپس بحثی در باب رهیافتی نو در مطالعات سیاستگذاری یا اقدام عمومی داشته باشیم که می تواند راهنمایی برای مطالعات در این زمینه و زمینه های مشابه باشد. این رهیافت، رهیافت جامعه شناسی-تاریخ است، رهیافتی در تمایز آشکار با جامعه شناسی تاریخی و بنایافته در فرانسه از دهه 1990 بدین سو.