تاثیر سطوح مختلف عصاره آویشن بر ابقاء نیتروژن، تولید گاز، جمعیت میکروبی، تعداد پروتوزوآ و برخی فراسنجه های خون در بره ها و بزغاله های پرواری

هدف از این پژوهش بررسی اثر سطوح مختلف عصاره آویشن بر ابقاء نیتروژن، تولید گاز، جمعیت میکروبی، تعداد پروتوزوآ و برخی فراسنجه های خون در بره ها و بزغاله های پرواری بود. برای این منظور 15 راس بزغاله سه ماهه نژاد بومی استان گلستان با میانگین وزن اولیه 2/1± 3/17 کیلو گرم و 15 راس بره سه ماهه نژاد دالاق با میانگین وزن اولیه 5/1± 4/21 کیلو گرم به طور تصادفی با یکی از 3 جیره: 1) شاهد؛ بدون عصاره آویشن، 2) مکمل شده با 250 میلی لیتر عصاره آویشن، 3) مکمل شده با 500 میلی لیتر عصاره آویشن به مدت 84 روز و به صورت انفرادی تغذیه شدند. نتایج آزمایش نشان داد اختلاف معنی داری در نیتروژن مصرفی از طریق استفاده از عصاره، در بین تیمار های مختلف وجود نداشت. اما نیتروژن دفعی مدفوع و ادرار در تیمارهای دریافت کننده 250 میلی لیتر عصاره آویشن کمتر و نیتروژن ابقاء شده و هضم شده بیشتر از تیمار های دیگر بود (01/0>P). بررسی اثرات متقابل و اثر گونه نشان داد اثر عصاره آویشن در نیتروژن دفعی و ابقاء نیتروژن در بره ها نسبت به بزغاله ها متفاوت بود، به طوری که نیتروژن دفعی در بزغاله ها بیشتر و ابقاء نیتروژن کمتر بود (01/0>P). با افزایش سطوح عصاره آویشن، روند کاهش تولید گاز و گاز متان به طور معنی داری در هر دو گونه مشاهده شد (01/0>P). جمعیت میکروبی شکمبه (تعداد کل باکتری هوازی، کلی فرم ها و باکتری های اسید لاکتیک) در اثر افزودن عصاره آویشن در هر دو گونه کاهش پیدا کرد اما این کاهش معنی دار نبود. همچنین در بره ها و بزغاله های دریافت کننده عصاره آویشن، با افزایش سطوح عصاره در جیره، تعداد پروتوزوآ به طور معنی داری کاهش یافت (01/0>P)، به طوری که گروه دریافت کننده 500 میلی لیتر عصاره کمترین تعداد پروتوزوآ را داشتند. غلظت تری گلیسیرید، کلسترول، لیپوپروتیین با چگالی پایین و لیپوپروتیین با چگالی بالای خون تحت تاثیر استفاده از عصاره قرار نگرفت. هر چند غلظت گلوکز خون با افزایش عصاره در جیره به طور معنی داری افزایش و غلظت نیتروژن اوره ای خون کاهش یافت (01/0>P). به طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که استفاده از عصاره آویشن در جیره بره ها و بزغاله های پرواری می تواند به طور چشمگیری تولید گاز به خصوص گاز متان و دفع نیتروژن از طریق ادرار و مدفوع را کاهش و در نتیجه ابقا و هضم نیتروژن را افزایش دهد.