در نسبت بحران های اجتماعی و عزاداری های جوشان در سده سیزدهم هجری

عزاداری ها مانند سایر پدیده های اجتماعی، واقعیتی ایستا نیستند و در طول زمان، تحت تاثیر متغیرهای اجتماعی دچار فراز و فرود می شوند و شکل آنها تغییر می کند. سده سیزدهم هجری و به ویژه نیمه دوم عصر ناصری یکی از مهم ترین دوره های اوج گیری عزاداری ها، تولد شیوه های جدید عزاداری و رشد غلو در عزاداری هاست. این پدیده در این مقاله به تاسی از چارچوب نظری دورکیمی و با استفاده از مفهوم «غلیان جمعی»، «عزاداری های جوشان» نامیده شده است. مسیله اصلی این مقاله توضیح مختصات عزاداری های جوشان و تبیین علل اجتماعی گسترش عزاداری ها و رشد عزاداری های غالیانه در این دوره است. در این مقاله نشان داده شده است که اوج گرفتن عزاداری ها و تولد عزاداری های جوشان در این دوره واکنشی است به استیصال جامعه در برابر ظهور پیاپی قحطی و وبا و طاعون در جامعه و از بین رفتن تعداد قابل توجهی از جمعیت کشور و تداوم بحران های اجتماعی مانند فقر و بیماری در اثر آن.