سیاست گذاری فرهنگی و میدان قدرت در شهر تهران

از سال 1368  به بعد مدیریت شهری تهران در حوزه اجتماعی و فرهنگی تجارب گسترده و مختلفی داشته است. اینکه این تجارب و سیاست گذاری فرهنگی معطوف به آن چقدر با مسایل فرهنگی شهر و مدیریت شهری همسو بوده است سوالی است که این مقاله درصدد پرداختن به آن است.  بر اساس ایده های اولیه مقاله، دستورکار سیاستگذاری فرهنگی با مسایل فرهنگی شهر و مدیریت شهری تهران همسو نبوده و دارای  اختلال  است. این مسیله با واکاوی و بازسازی تاریخ کنش ها و ساختارهای درگیر در شکل گیری سیاستگذاری فرهنگی شهری دنبال شده است. بررسی مسیله در چارچوب رویکرد جامعه شناسی بوردیو یعنی رابطه میدان سیاستگذاری و میدان قدرت، روابط بین عوامل میدان و عادتواره عوامل میدان و جریان های موثر بر شکل گیری دستورکار شامل شکل گیری مسیله، سیاسی، سیاستگذاری، ارزیابی استراتژیک و انتخاب های ممکن، تنظیم با دستورکار پیشین و ایدیولوژی انجام شده است. بدین منظور داده های مصاحبه نیمه استاندارد با 15 نفر از کارگزاران شهری در سال های 1368 تا 1396، کدگذاری و تحلیل مضمون شده است. بر اساس 39 مضمون اصلی احصاء شده از مصاحبه ها، عادتواره های سیاستگذران، جریان ایدیولوژی، جریان سیاسی و تحولات و مطامع میدان گسترده قدرت به عنوان عوامل موثر در موضوعیت سیاستگذاری فرهنگی شهری در تمام سه دهه مورد بررسی تداوم داشته اند. اثر گذاری این عوامل به معنای ضعف استقلال مدیریت شهری و سازوکارهای نهادی رسمی (قانونی) و غیر رسمی (عرفی) برای دستورکارگذاری است.