تاثیر غلظت های مختلف سیلیکات پتاسیم بر زیست توده، عملکرد و توزیع سیلیسیم در گوجه فرنگی

در بسیاری از گیاهان، سیلیسیم یک عنصر مفید محسوب می شود که تاثیرات فیزیولوژیکی مثبتی را رقم می زند. از آنجایی که ژن مسیول جریان داخل سیلیسیم در گیاه گوجه فرنگی فعال، ولی در مقابل ژن جریان به خارج سیلیسیم غیرفعال است، لذا کارایی انتقال این عنصر به بخش های هوایی و نحوه توزیع آن در اندام های مختلف هنوز محل بحث است. در این پژوهش میزان جذب و انتقال سیلیسیم در گوجه فرنگی با آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با 10 تیمار (شامل صفر، 100، 200، 300، 400، 500، 600، 700، 800، 900 و 1000 میلی گرم در لیتر سیلیسیم از منبع K2SiO3 و در چهار تکرار، به صورت گلدانی ارزیابی شد. بعد از ظاهر شدن اولین گل، تیمار کودآبیاری سیلیکات پتاسیم به فاصله هر 10 روز یکبار به تعداد هشت دفعه اعمال گردید. براساس نتایج به دست آمده تیمار 300 و 600 میلی گرم بر لیتر سبب افزایش وزن تر برگ های پیر و وزن تر ساقه شد. همچنین تیمارهای 600، 700، 800 و 900 میلی گرم بر لیتر سبب افزایش درصد ماده خشک و بیوماس خشک میوه گردید. از نظر عملکرد بوته، دو غلظت 500 و 600 میلی گرم بر لیتر حداکثر مقدار را داشتند (79/133 درصد افزایش نسبت به شاهد) و بیشترین تعداد میوه در بوته نیز در تیمار 600 میلی گرم بر لیتر بدست آمد (89/188 درصد افزایش نسبت به شاهد). کودآبیاری سیلیسیم با غلظت 600 میلی گرم بر لیتر به طور معنی داری سبب افزایش میزان سیلیسیم کل گیاه و سیلیسیم موجود در برگ های پیر شد. نحوه توزیع سیلیسیم در گوجه فرنگی نیز نشان داد که 09/73 درصد از سیلیسیم جذب شده توسط گیاه گوجه فرنگی در میوه آن تجمع یافت و بعد از آن ساقه گیاه، برگ‎ها و ریشه به ترتیب با 49/11، 81/13 و 61/1 درصد در رتبه های بعدی قرار گرفتند. به طورکلی و از آنجایی که تیمار کودآبیاری سیلیسیم با غلظت 600 میلی گرم بر لیتر سبب افزایش جذب سیلیسیم، رشد رویشی، عملکرد و تعداد میوه شد، لذا می تواند تیمار قابل توصیه ای برای گوجه فرنگی باشد. همچنین آنالیز رگرسیون میزان 548 میلی گرم بر لیتر سیلیسیم را برای دستیابی به حداکثر عملکرد تازه نشان داد.