مروری بر کارایی ترکیبی فناوری پلاسما و سیانوباکتری ها در حذف فلزاتی چون روی، کلسیم و منزیم

حضور یون های فلزات سنگین حل شده در آب های لوله کشی، مشکلاتی جدی برای سلامت انسان ایجاد می کند. با رشد سریع جمعیت جهان و به منظور ارایه آب آشامیدنی سالم، نیاز به بهبود فناوری نوین برای تصفیه آب همواره رو به افزایش است. در مقایسه با روش های مختلف و مرسوم حذف فلزات سنگین، استفاده از سیانوباکتری ها یک روش بالقوه است، چرا که افزون بر رویکرد مقرون به صرفه، قابل اجرا در محل و جز روش های شیمی سبز می باشد. در حقیقت سیانوباکتری ها، ابزار بسیار مناسبی برای جداسازی فلزات هستند چرا که می توانند به صورت هم زمان فلز را از راه جذب زیستی و تجمع زیستی جدا کنند. جذب زیستی یک پدیده سطح سلولی است، در حالی که تجمع زیستی در داخل سلول رخ می دهد. افزون بر این، استفاده از فناوری پلاسما به عنوان عامل محرک، درصد حذف فلزات را در دوره های زمانی مختلف افزایش می دهد. برای نگارش این مقاله، هم از تجربیات و مقالات نویسندگان مقاله و هم از جدیدترین مقالات موجود در پایگاه های اطلاعاتی Web of Science، Pub Med، Google Scholar، Scopus و  ScienceDirect استفاده شده است. بررسی مقالات موجود نشان داد که اگر چه مطالعات بسیاری در زمینه کاربرد سیانوباکتری ها در حذف فلزات سنگین وجود دارد، اما استفاده ترکیبی آن ها با فناوری پلاسما در تصفیه زیستی کمتر مطالعه شده است. از این رو، هدف این مقاله، مروری بر کارایی ترکیبی فناوری پلاسما و سیانوباکتری ها در حذف فلزاتی چون روی، کلسیم و منزیم در صنایع آب و فاضلاب و ساز وکار دفاعی سیانوباکتری ها در برابر سمیت ناشی از فلزات است. افزون بر این، توانایی گونه های مختلف سیانوباکتری برای جداسازی فلزات سنگین از آب در شرایط محیطی مختلف با تولید اگزوپلی ساکاریدها و مسیرهای بیوسنتزی مقایسه خواهد شد. نتایج بدست آمده از این مطالعه تصویری کامل برای شناسایی و اجرای یک روش کاربردی زیست پالایی در مقیاس صنعتی ارایه می دهد که مقرون به صرفه بوده و از نظر زیست محیطی پایدار است.