کاربرد روش تدریس مبتنی بر رویکرد سازنده گرایی در مدارس دوره دوم متوسطه

محور اصلی سازنده گرایی این است که فراگیران، دانش و معنا را فعالانه بر مبنای تجربیات پیشین خود می سازند. هدف محیط های یادگیری سازنده گرا این است که تجربه هایی غنی ایجاد کنند تا دانش آموزان را به یادگیری ترغیب نمایند. پژوهش حاضر با هدف بررسی کاربرد روش های تدریس مبتنی بر رویکرد سازنده گرایی در مقطع دوره دوم متوسطه ، در مدارس شهر بستان آباد واقع در استان آذربایجان شرقی انجام می گیرد.

 در این تحقیق که با رویکرد ترکیبی انجام شده است در بخش کیفی از روش پدیدارشناسی و در بخش کمی، از روش توصیفی، پیمایشی استفاده شده است. نمونه انتخابی در بخش کیفی، از میان معلمان و در بخش کمی، از بین دانش آموزان بوده است.

 مولفه های سازنده گرایی به دست آمده عبارتند از: تعامل متقابل، یادگیری موقعیتی، معلم تسهیل گر، دانش آموز فعال، دانش نسبی و ارزشیابی کیفی. یافته های بخش کیفی نشان می دهد که معلمان علارغم تمایل به استفاده از روش های تدریس سازنده گرا، هنوز پایبند روش های سنتی هستند. یافته های حاصل از پرسشنامه نشان می دهد که از دید دانش آموزان، معلمان، بسیاری از مولفه های سازنده گرایی را در کلاس درس اجرا می کنند. بنابراین هر شش مولفه ی سازنده گرایی میانگین بالاتر از میانگین نظری را داشتند. مولفه "دانش آموز فعال" بالاترین میانگین را داشت. این نتایج نشان می دهد که از دید دانش آموزان، کلاس های درسی آنها با روش تدریس سازنده گرایی همراه است و معلمانی سازنده گرا دارند. البته این دیدگاه در بین پسران قویتر از دختران بوده است.

با توجه به حاصل یافته ها و اهمیت و مزایای رویکرد سازنده گرایی در آموزش و یادگیری دانش آموزان، پیشنهاد می شود که به منظور کمک به یکسان سازی سطح و توانایی معلمان برای اجرای رویکرد سازنده گرایی،  دوره های ضمن خدمت برای آشنایی و توانایی عملی کردن این رویکرد برای معلمان برگزار گردد.