ارزیابی روند تخریب اراضی در نمونه های اقلیمی استان فارس با استفاده از سنجش از دور و متغیرهای اقلیمی

روند تخریب اراضی در کشورهای در حال توسعه رو به افزایش بوده است. تغییرات اقلیم و کاربری اراضی در استان فارس در چند دهه گذشته روند تخریب و بیابان‏زایی را دوچندان کرده است. در تحقیق حاضر از داده‏های ماهواره‏ای برای بررسی تغییرات زمانی و مکانی پوشش‏گیاهی و ارتباط آن با تغییرات اقلیمی در نمونه‏های اقلیمی استان فارس در سال‏های 2000 تا 2020 بهره گرفته شد. روند زمانی تغییرات این متغیرها با آنالیز روند من-کندال و برای تعیین زمان تغییر و همبستگی مکانی به ترتیب از آزمون پتیت و آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد. روند تغییرات NDVI در اقلیم‏های خشک و فراخشک رو به افزایش و نقطه تغییر از سال 2010 به بعد بوده است. بر این اساس، می‏توان انتظار داشت به این معنا که در بیشتر مناطق فارس کاهش نسبت بارش به تبخیر بالقوه (افزایش تبخیر) رخ داده و روند تخریب رو به افزایش خواهد بود. بارش فاقد روند و دمای سطح زمین رو به کاهش است. الگوی مکانی روند NDVI و بارش در بیش از 70 درصد منطقه افزایشی (جنوبی) و AI و LST در بیش از 65 درصد منطقه (مرکزی) در حال کاهش است. بررسی همبستگی مکانی تغییرات NDVI با متغیرهای LST، بارش و AI نشان داد در مناطق مختلف اقلیمی نوع رابطه و قدرت همبستگی متفاوت بوده است. قوی‏ترین روابط همبستگی در اقلیم‏های فراخشک سرد در شمال شرق و مدیترانه‏ای معتدل که در شمال غرب استان واقع شده است، دیده شد.