افزایش اجتماع پذیری با طراحی انعطاف پذیر فضاهای جمعی مجتمع های مسکونی

مقدمه و هدف پژوهش: 

مسکن مکانی برای آسایش انسان است که باید پاسخ تمامی نیازهای تن و روان او را در خود فراهم کند. انعطاف پذیری در فضاهای مسکونی باعث ایجاد فضاهای مطلوب و مناسب، باتوجه به سلامت جسم و روان انسان، خواهد شد و ازآنجاکه تعاملات اجتماعی در عصر جدید رو به کاهش است، از معماری این دوره چنین برمی آید که به دنبال فضاهای مناسبی برای تعاملات اجتماعی، هماهنگ با نیازهای ساکنین آن باشد.این پژوهش باتوجه به اهمیت فضاهای جمعی در مجتمع های مسکونی، انعطاف پذیری در فضاهای جمعی را بیان می کند، راه های رسیدن به انعطاف پذیری و اجتماع پذیری را ذکر می کند و به بررسی این فرضیه که انعطاف پذیری در فضاهای جمعی مسکن، کیفیت سکونت را بالا می برد می پردازد.

روش پژوهش: 

در ارزیابی مولفه های انعطاف پذیری، بخشی از مطالعات به صورت توصیفی- تحلیلی و بخشی دیگر از نوع کیفی هستند که نیازمند تشخیص امکان سنجی ایده های طراحی است.

یافته ها:

 استفاده از انعطاف پذیری در واحدهای مسکونی، در مراحل مختلف، امکان انطباق سکونتگاه افراد را با نیازهای متغیر و فرهنگ خاصشان فراهم می کند که می توان پتانسیل های متفاوت برای اعمال تغییرات در آن گنجاند. همچنین با کاستن از هزینه های جانبی جابه جایی و با طراحی بهینه و پاسخگو، باعث افزایش بهره وری و صرفه جویی های اقتصادی می شود و عمر مفید ساختمان های مسکونی می شود. به علاوه، می تواند راه حلی برای کاستن از آشفتگی در عملکردها، بی هویتی در شکل و فرم ها و نابسامانی های کلی واحدهای مسکونی باشد که برای مخاطبان نامشخص طراحی می شوند.

نتیجه گیری:

 نتایج پژوهش حاضر، حاکی از وجود رابطه ای مستقیم بین میزان انعطاف پذیری فضاهای جمعی و اجتماع پذیری این فضاهاست.