الهام گیری از کهن اسطوره ی گیل گمش در شعر معاصر عربی با تکیه بر شعر سمیح القاسم، ادونیس و سعدی یوسف

اسطوره ی میان رودانی «گیل گمش» به همراه شخصیت مکمل وی «انکیدو» با درونمایه ی مرگ، جاودانگی و آرمان های والای انسانی، جایگاه ویژه ای در شعر معاصر عربی یافته و مورد توجه شاعران نوگرای آن قرار گرفته است. سه تن از شاعران نامدار معاصر عرب «سمیح القاسم»، «ادونیس» و «سعدی یوسف» در بستر شعرشان، توجه ویژه به این اسطوره نمودند و کوشیدند با محور قراردادن شخصیت اسطوره ای گیل گمش و الهام گیری از تجربه ی آن، به ترسیم خواسته ها و دل نگرانی های خود بپردازند و با خوانشی جدید از آن میراث کهن اسطوره ای، تفسیری تازه تر و عمیق تر از آن تراژدی غمبار ارایه دهند. در پی تمرکز ویژه ی سه شاعر یادشده بر اسطوره ی مورد بحث، این پژوهش بر آن است تا پس از معرفی اسطوره ی یادشده، در گام نخست با روش توصیفی تحلیلی و به صورت جداگانه، به واکاوی محورهای مورد توجه هر یک از شاعران از اسطوره، نقد محتوایی متن شعری آنان و تبیین اهداف الهام گیری از سوی سه شاعر بپردازد و در گام دوم، رویکردهای آنان به کهن اسطوره را مورد همسنجی و مقایسه قرار دهد و به عنوان نتیجه، آن را فرادید مخاطبان قرار دهد. از نتایج این پژوهش آن است که سه شاعر با نگاه خاکستری خود، گیل گمش را در فضای تراژدیک و غمبار حضور داده اند. دیگر اینکه سمیح القاسم به رغم استفاده ی چشمگیر از شگردهای ادبی، نتوانسته تجربه ی جدیدی بر گیل گمش خود حمل نماید و به تکرار تجربه ی کهن پرداخته است. این در حالی است که ادونیس و سعدی یوسف به مرحله ی «اسطوره سازی» رسیده و توانسته اند از رهگذر آن شخصیت اسطوره ای، تجربه های جدیدی را فرادید مخاطب قرار دهند.