تخصیص کنترل بر پایه رویکرد فازی برای فاز نشست یک هواپیمای خاص

در این مقاله هدف اصلی، به کارگیری رویکرد تخصیص کنترل، در نشست هواپیمای F/A-18 می باشد. برای این کار، از مدل غیرخطی سه درجه آزادی پرنده و برای طراحی سیستم کنترل پرواز طولی، از رویکرد تخصیص کنترل هوشمند مبتنی بر منطق فازی استفاده می شود. عملگر هایی که در فرآیند نشست هواپیما مشارکت دارند، زاویه بالابر و زاویه کنترل بردار رانش موتور هواپیما می باشند. با تخصیص سیگنال های کنترلی بین دو عملگر مزبور، هواپیما فرآیند کاهش ارتفاع را آغاز و درنهایت به سطح زمین می رسد. برای بهبود کارایی کنترل کننده فازی، کاهش تلاش کنترلی و بالا بردن میزان دقت و کیفیت فرود هواپیما، از الگوریتم بهینه سازی ژنتیک مبتنی بر روش NSGA-II استفاده می شود و پارامترهای کنترل کننده فازی اصلاح می گردند. نتایج به دست آمده از شبیه سازی، نشان می دهد که رویکرد تخصیص کنترل پیشنهادی، از توانایی بالایی برای کنترل و پایداری هواپیما در فرآیند فرود برخوردار است. هم چنین متغیرهای خروجی ، به مقدار مطلوبی همگرا می گردند و هواپیما با دقت مناسب و تلاش کنترلی کم، فرآیند نشست را به انجام می رساند.